Met het zachter worden van mijn hart werd het water harder. Zette ik mijn eerste stappen. Het water tot over mijn enkels. Ik keek naar Hem. Een euforisch gevoel maakte zich van me meester terwijl het water veranderde in één harde, doorzichtig zwarte plaat. Ik genoot van het wandelen. Met Hem. Hij had hier tenslotte ervaring mee; over water lopen. Ik keek hoe Hij het deed. Mocht zelfs Zijn voetstappen drukken, lopen in Zijn spoor!
Randvoorwaarden.
Een kopie van het verhaal van Petrus, lopend over het water. En hoe gaaf zou het zijn als dit verhaal nu eens door zou gaan zoals het begon. Een verhaal van blind vertrouwen. Gegrond vertrouwen. Maar iedereen weet dat dát niet het geval is. Dat ik écht niet anders ben dan Petrus, die keek naar de gevaren om hem heen. Naar de randvoorwaarden. Naar de golven die allemaal een eigen bezwaar naar hem schreeuwden. Een leger demonstranten dat hun leugens scandeerde toen hij omkeek. VERTROUW HEM NIET! VERTROUW HEM NIET! Alles werd uit de kast gehaald. De bliksem flitste als lugubere feestverlichting en de wind zwiepte de woedende golven verder op. En Petrus zonk als een baksteen.
Theorietoets?
Ik zou wel willen dat dit alleen het verhaal van Petrus was. Gewoon een mooi verhaal met een duidelijke les uit het Boek van Vader. ‘Ja, Vader, ik snap het. Bedankt voor Uw wijze woorden, ik zal ze toepassen als het nodig is!’ Maar helaas. Helaas is mijn vertrouwen niet groter dan dat van Petrus. Gods wijsheid strekt dan ook iets verder dan Petrus. Hij wist dat deze les niet alleen theoretisch zou zijn. Dat hij bedoeld was als instrument voor in de praktijk. Geen theorietoets dus. Praktijkexamen.
Praktijk!
Het begon zo goed. Met een gebrekkig maar oprecht verlangen om dienstbaar te zijn als knecht van de Koning ging ik het gesprek in. Een brandend hart. Lopend op het water. Mijn blik strak vooruit, gericht op Jezus. Mij kon niks gebeuren, ik liep over van liefde voor Jezus en ging in Zijn Naam. Ik vertelde over wie Hij was voor mij en wat Hij in mijn leven gedaan had. Hoe ik niet wilde, maar hoe Hij mij trok. Mij opzocht. Mijn gesprekspartner stelde een vraag en voordat ik antwoordde keek ik over mijn schouder. Even, héél even maar. Toen ik weer voor me keek was Hij weg. Mijn gesprekspartner niet, maar Jezus wel. Een fractie van een seconde, meer had ik niet nodig gehad om te zinken.
Rot gevoel.
Waar was ik in gezonken dan? In de zee van mijn verleden. Mijn oude leven. Dat soms dus nog springlevend is. De korte onderbreking van mijn monoloog was genoeg geweest om mij aan het wankelen te brengen. Gaf mij het gevoel dat ik er een schepje bovenop moest doen. Méér moest vertellen dan ik eigenlijk kon. Het gevoel dat ik aan een verwachting moest voldoen waar ik niet aan kón voldoen. Ik wilde dat hij míjn verhaal op waarde zou schatten en daarom dikte ik het aan. Overdreef ik. Ik was gezakt.
Genade.
Gezakt dus. In het water gelukkig. Dat wel. Want zakken kun je niet bij Vader. Er is altijd ruimte genoeg voor een herkansing. Misschien na een paar extra lessen. Maar die zijn gratis. Niet omdat ze niets gekost hebben, maar omdat ze al dik betaald zijn. Zó dik dat de hele mensheid oneindig kan herkansen. Tot het wel een keer lukt. Of niet. En ook dan hoef je geen blijvende schade op te lopen. Hooguit een deuk, in je ego. Dát is genade; herkansen tot de pijngrens..
Aan tafel.
De zondag van diezelfde week nodigde Vader me uit om te komen eten aan Zijn tafel. Om los te laten en vast te klampen. Om weer helder zicht te krijgen. Om verwonderd te zijn. Verwonderd over zoveel onverdiende goedheid. Verwonderd over de prijs van al die extra lessen. Over de kracht die er schuilt in het Bloed. Het Bloed van het Lam. Van Jezus. ‘Hier, eet maar, drink maar. Ik ben gebroken en vergoten zodat jij kan herkansen. Iedere keer weer. Dat was de prijs. Zodat jij mag weten dat je zonden vergeven zijn.’ Alsof Hij zegt: ‘Kom, aan tafel. Bloed erover. We denken er niet meer aan.’
Wonderlijk toch? Hoeveel herkansingen heb jij al gehad? En hoeveel zou ik er al gehad hebben? Ik kan ze niet eens tellen. En iedere keer weer wordt mijn falen beantwoord met liefde. Nooit een verwijt. Alleen maar genade!
En zo, schrijvend aan dit blog, is het dus goed natafelen..
