Dit ontevreden, ongelukkige gevoel is wat meerdere vrouwen vast herkennen en sommigen hard hun best voor doen om het te verdoezelen. Zo eentje was ik ook. Verward door een emotie, een lastige omstandigheid, vervelende mensen of die zak chips die ik dan in één keer op at, praatte ik mijzelf aan dat ik niet knap of goed genoeg was.
Bizar, denk ik nu. Want, zo snel een zak chips weg eten, is toch best knap!
De wereld om ons heen
Deze maand ben ik vijfenveertig jaar geworden en gelukkig weet ik nu beter. Al ging daar meer dan twintig jaar overheen. Ik heb die boulimia-therapeute, psychologen en andere energetische coaches aardig gespekt door mijn afhankelijke houding en zelf-afwijzende denkpatronen.
Als ik met een van mijn liefste zusjes van de kerk tijdens een wijntje over dit onderwerp filosofeer, deelt zij dat haar dochter van zeven hier ook al last van heeft. Zij vindt zichzelf te dik en wordt daar mee geplaagd.
Ik moet slikken en niet, omdat mijn mond vol zit. Wel; vanwege de herkenning. Als jong meisje was ik namelijk al mollig en liet ik mij beïnvloeden door de buitenwereld. “Bolle” was de naam waarmee anderen mij kwetsten en zo ontdekte ik al jong dat de wereld draait om uiterlijk vertoon en macht, terwijl ik vanbinnen schreeuwde om wat waardering en liefde.
Wat jij er als ouder in stopt, is van belang. Letterlijk en figuurlijk.
Opvoeden
Hoe ga je daar als ouder het beste mee om? Hoe laat je zien dat jouw kind het mooiste, liefste en leukste is, ook met een zacht huidje en boller buikje? En hoe begeleid je haar ondertussen in het nemen van gezonde keuzes, zónder dat zij ervaart dat ze niet goed genoeg is?
De ene ouder doet het eerste, andere zijn gericht op het tweede. Wellicht doe jij ook meer mee met wat de wereld van je zegt. Wil je als ouder een perfect, leuk en gezond kind en geef je daardoor verkeerde signalen af alvorens je haar op dieet zet. Wat ik overigens als ex-jojojunkie als geen ander begrijp.
Mijn vriendin geeft vooral het eerste en dat ontroert. Ze laat zien dat haar dochter geliefd is en perfect zoals zij is. En het is aan haar dochter om dat zelf te ontdekken. Wat jij er als ouder in stopt is van belang. Letterlijk en figuurlijk. Maar, dan nog kunnen zich daar verkeerde denkpatronen nestelen. Die duistere kracht doet namelijk hard zijn best om jouw kind het tegendeel te bewijzen en maakt misbruik van onze zwakten.
Goed genoeg
Nu ben ik een tienermoeder die van een afstand kijkt naar de wereld waar mijn jongens zich in begeven. En net als in de jaren zeventig wordt in deze tijd jong aangeleerd dat slank beter is. Met sexy clips, magere idolen en dieettips op social media wordt nog steeds onbewust “ik ben niet goed genoeg” in die hoofdjes gelabeld.
Ok, ik ben heus wel reëel. Slank zijn is beter dan het hebben van obesitas. Maar, dan wel in de context van gezonder. Dat is wat anders. Mijn gezin is ook blij dat mijn houdbaarheidsdatum is verlengd nu ik veertig kilo ben afgevallen. Mijn knieklachten, migraine, insulineresistentie en andere ongemakken zijn namelijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Natuurlijk ervaar ik het zelf ook als “beter” wanneer ik deze week voor de derde keer naar mijn boks-training ga en ik besef dat ik twee jaar geleden nog geen honderd meter kon wandelen door de chronische hielspoor. Maar, hoe vertel je die tienerwereld en de vrouwen met overgewicht dat jezelf liefhebben veel belangrijker is dan dat cijfertje op die weegschaal? Ik voelde mij namelijk ook ellendig als ik na mijn dertigste poging weer zwaarder werd dan voorheen.
Ik wens de dochter van mijn vriendin en alle jongere en oude meisjes een leven toe zonder kwetsende woorden, schuldgevoelens, verkeerde denkbeelden en eetverslavingen. Dat ze net als ik blijven werken en zoeken naar zelfwaardering en liefde. Daardoor ontmoette ik God. Hij was het die mijn leven herstelde en mijn hart genas. Iets wat dat maatlabeltje in mijn kleding nooit is gelukt.
