Er zijn van die momenten dat je gewoon even niet wil. Dat elke verandering die zich aandient net ff niet gelegen komt. Momenten dat je overal het liefst nee tegen zegt. Zonder opgaaf van reden. Gewoon nu even niet.
Je hoofd vol, je hart leeg. Veel bezwaren, geen inspiratie. Een gegronde reden kun je niet verzinnen. Je weet alleen maar dat je hetgeen dat van je gevraagd wordt niet gaat doen. No way. Het is nu even genoeg. Me time.
Misfit.
Mozes voelde zich waarschijnlijk net zo toen de roep van God kwam. Hij was gedwongen afgestaan door zijn ouders. Opgegroeid in het paleis van de farao. Altijd een misfit geweest. Iemand die niet paste in zijn leefomgeving. Er niet thuis hoorde. Uit pure frustratie was hij de moordenaar geworden van een Egyptische opzichter. Hierna de woestijn in gevlucht. Door omstandigheden terecht gekomen bij Jetro, een priester in het voor hem vreemde land Midian. Daar had hij het hart van Sippora, Jetro’s dochter, gestolen en nu had hij eindelijk rust. Even niks.
Opschudding.
‘Til he met God... Vanuit het niets. Klapperend tentzeil. Opwaaiende aarde. Wind. Vuur. Een struik die in brand staat, maar geen schade oploopt. En dan.., de stem van de Heer! Mozes schrikt en slaat zijn handen voor zijn ogen. Hij is bang om de Heer te zien.
‘Mozes! Ik stuur jou naar de farao. Jij moet Mijn volk uit Egypte weghalen.’
Protest.
Zijn hersenen werken op volle toeren en zijn ratio wint het van de emotie van schrik en ontzag voor de Heer. Zijn eerste protest klinkt zacht en haperend; ‘Ik Heer? Ik ben hier helemaal niet geschikt voor! Ik heb mijn geloofwaardigheid bij Uw volk jaren geleden al verloren. Gewoon nu even niet Heer..’
Met een van liefde overlopende autoriteit klinkt de stem van de Heer: ‘Ik zal altijd bij je zijn. Jij zúlt het volk uit Egypte halen. En hier op deze berg zúl je Mij vereren!’
Weer probeert Mozes er onder uit te komen en, al wat brutaler nu, vraagt hij; ‘Wat moet ik dan zeggen als ze vragen wie mij gestuurd heeft? En wat is Uw Naam eigenlijk?! Geduldig klinkt het antwoord: ‘Ik Ben Degene die er altijd is. Ik Ben de Heer. Zo moeten ze Mij altijd noemen.’
Met groeiende weerstand tegen de opdracht van God roept Mozes het nu uit. Hij voelt dat er geen ontkomen meer aan is maar in een laatste poging voert hij zijn spraakgebrek aan als argument; ‘Maar Heer! Alstublieft! Ik kan het écht niet! Ik stotter en weet nooit wat ik moet zeggen. Zelfs nu ik met U gesproken heb is dat niet veranderd! Stuur iemand anders!
‘Mozes!’ Als een donderslag klinkt de stem van God vanuit het midden van het vuur. Mozes beseft dat hij nu te ver is gegaan in zijn verweer. ‘Wie heeft je mond gemaakt?! Ben Ik het niet?’
De roep van God.
Als God je roept, komt dat niet altijd gelegen. Bij mij niet in ieder geval. Mijn leventje liep prima. Ik had niks te klagen. Vond het wel best zo. Gezond, goeie baan, mooie vrouw, twee prachtige jongens; one happy family. ‘Volg Mij’ was de opdracht. Ik had geen idee hoe ik het vorm moest geven, maar wist dat het verlangen in mijn hart van God kwam.
Kracht!
‘Laat me mijn weg zien Heer, de weg die U wilt dat ik ga!’ Het was mijn gebed, vaak de hele dag door. Ik zie het niet. Ik ben niet geschikt. En datgeen wat ik nu heb kan ik niet zomaar opgeven Heer! Toon mij Uw kracht Vader, dan pas kan ik gaan! Ruim een jaar ging voorbij, waarin ik vaak bad om Zijn kracht. Toen kwam het antwoord van de Heer;
“Mijn kracht toon ik in jouw zwakheid! Mijn genade is jou genoeg!”
Niet lang daarna las ik het bovenstaande verhaal in Exodus 3 en 4. Het nam het laatste stukje onwil weg en alsof de dam van het stuwmeer doorbrak spoelde de waarheid van het Woord mijn weerstand weg. Het kwam met kracht en in al zijn eenvoud mijn hart en verstand binnen. Want zo is God. Hij ziet onze weerstand en reageert daar liefdevol en geduldig op. Bij mij. Bij jou. Omdat Hij van je houdt. Oneindig veel. Met een gepassioneerde liefde die Hem ooit tot het uiterste dreef. Hij spreekt je persoonlijk aan en herinnert je op het moment dat je dat het hardst nodig hebt; ‘Mijn lieve kind! Wie heeft je mond gemaakt?!’
