In het begin schiep God de hemel en de aarde… Het begin. Een bijzondere gedachte. God was er altijd al, Hij is eeuwig. Maar zorgde voor een begin. Een nieuwe periode, alleen Hij wist hoe lang deze zou duren. En duizenden jaren later gaf Hij jou ook een plekje op die aarde. Voor jou was er ook een begin. In de stilte schiep Hij jou, zonder dat iemand er nog iets van wist.
Ode aan de Schepper
En zoals jouw ouders je komst met vreugde verwachten en het kamertje klaarmaken, zo bereidde God de aarde voor zodat de mens erop kon wonen. Hij schiep de zon om door verwarmd te worden, fris water om te drinken, vruchten aan de bomen om van te genieten. God bekeek Zijn werk en zag dat het goed was. Zeer goed. De aarde was klaar om bewoond te worden. Pas toen Hij zeker wist dat het de mens aan niets zou ontbreken begon Hij Zijn werk. Hij schiep Adam naar Zijn beeld. Vormde hem, raakte hem aan. Zijn adem werd Adam. Rechtstreeks uit Zijn handen. Met het scheppen van de mens zette Hij Zijn handtekening op het kunstwerk. Hij vormde de slotakkoorden van Zijn volmaakte symfonie. Soms, als ik Genesis 1 en 2 lees houd ik heel even op met lezen. Om even mijn adem in te houden, en stil te staan bij hoe het was…
Zijn adem werd Adam.
We weten allemaal wat er is gebeurd. Het stopt niet bij Genesis 2. De mens, als pronkstuk werd vernieler van het kunstwerk. De handen die door God werden gevormd en aangeraakt zijn nu instrumenten om te vernielen en te doden. De symfonie is abrupt geëindigd. Wat moet dit Hem diep, diep pijn hebben gedaan.Het beste, het heerlijkste kapot gemaakt. Hij had de aarde in één klap weg kunnen vagen. Hij had ook de mens kunnen vernietigen. Hij had er alle reden voor. God had er ook voor kunnen kiezen dat de mens op de aarde bleef, maar dat alle kleur en al het leven uit de schepping verdween. Hij had de lucht permanent grijs kunnen maken, de bomen altijd kaal, het zachte, soepele gras een stekelig bruin tapijt. Koud, donker, grijs. En terecht, het aardrijk was vervloekt. De mens was het niet meer waard om te genieten van alles wat God had geschapen. En waarschijnlijk zouden we dan ook niet beter weten dan dat de aarde grijs en koud was.
Hij had de lucht permanent grijs kunnen maken, de bomen altijd kaal, het zachte, soepele gras een stekelig bruin tapijt.
Maar hoe onpeilbaar is Zijn goedheid. Zijn creativiteit, Zijn liefde. Hij heeft niet alleen de aarde bewaard. Hij heeft ook de kleuren bewaard. Als wij de grijze lucht zien weten we dat er altijd weer een moment komt dat de wolken wegtrekken, en de blauwe lucht verschijnt. Hij zorgt weer voor felgekleurde bloemen na een koude winter. Is het je wel eens opgevallen dat er aan een distel, naast scherpe stekels, ook een prachtige paarse bloem zit? En soms, als ultieme kroon op Zijn goedheid zien we de regenboog. Alle kleuren van de aarde weerspiegeld in een boog om de aarde. Gewoon, omdat Hij God is. En omdat Hij ook van kleur houdt. Wat een verfrissende gedachte!
Gewoon, omdat Hij God is. En omdat Hij ook van kleur houdt.
Het is niet voor niets dat de natuur één grote inspiratiebron is voor het maken van de psalmen. David slaat verrukt zijn ogen naar boven. ‘ ‘k Zal U, mijn Schepper altijd loven!’ Roept hij uit. Kijk om je heen, nog nooit was God zo dichtbij. Als je het weet is het onmogelijk om Hem niet te zien. Onder, boven, voor en achter. God is altijd om ons heen. Alle lof, eer, heerlijkheid en aanbidding aan onze Schepper!
Er is een begin. Er is ook een einde. Het einde van mijn leven, het einde van de aarde.De Bijbel begint en eindigt met de schepping. De cirkel is rond. Hij Zelf is het begin en het einde. De Eerste, de Laatste. Zie, Ik maak alle dingen nieuw…
