Vandaag is het Quatorze Juillet, de nationale feestdag van Frankrijk. De dag van de bestorming van de Bastille en de eerste verjaardag van de Franse Federatie.
De bestorming was het begin van de Parijse revolutie, een revolutie van het volk tegen het Ancien Régime (het klassensysteem met vele voordelen voor de elite en zware lasten voor de lagere klassen), die in de jaren daarna heel Frankrijk en grote delen van Europa doortrok. Soms met gewapende conflicten, maar vooral als gedachtegoed dat bestaande structuren omver wierp.
Het was een stem van protest. Een strijd voor gelijkheid.
Vandaag de dag staat Quatorze Juillet vooral symbool voor de kracht van verandering, één van de kwaliteiten van het Franse volk als geheel. In 2016 was Frankrijk organisator van de vredesconferentie in Parijs, waar meer dan 70 landen bij elkaar kwamen om na te denken over de mogelijkheid tot vrede in het Palestijns-Israëlisch conflict.
Vrede voor Jeruzalem. Een vergezicht.
Psalm 122 is ook zo’n vergezicht. Ik kan me voorstellen dat het werd gezongen op het moment dat men op het punt stond als pelgrim naar Jeruzalem te vertrekken. Een lied van verlangen.
Verlangen naar vrede. Verlangen naar thuis.
Ken je dat verlangen? Meerennend in de ratrace van de huidige maatschappij kan je zó verlangen naar rust en naar vrede.
Naar thuis eigenlijk..
