Over verwarring gesproken… Jakob was onderweg naar zijn vaderland Kanaän, nadat hij zo’n 20 jaar voor Laban gewerkt had in Syrië. God had gezegd dat hij terug mocht gaan en daar ging hij. Hij stuurde zijn mensen voor hem uit om zijn broer te vertellen dat hij kwam. Weet je wel, Ezau, waar Jakob stiekem de zegen van gestolen had… Al snel kwamen Jakobs mensen terug met het bericht dat Ezau onderweg naar hem is. Met 400 man. Oeps. Paniek. Automatisch ging Jakob voorzorgsmaatregelen nemen. Want dit klinkt niet goed…
Pwah ..die behoefte aan controle, zeker als de onrust stijgt? Dat je het liefst alles zelf in handen wilt houden? En toch, toch blijft dat knagende gevoel. Verdwaal je in de angst, in de zoektocht naar nog meer zekerheden, naar nog meer houvast.
Toch deed Jakob meer. Hij sprak met Zijn God en herinnerde God aan Zijn beloften. Misschien herinnerde hij ook zichzelf daardoor aan wat God beloofd heeft.
En dat is de plek waar je altijd antwoord en rust vindt. In het gesprek met God. Die je toekomst in Zijn hand houdt. En wél controle heeft!
