December is een drukke maand. Iedereen lijkt met van alles bezig. Gezellig, druk. En middenin die gezelligheid en overvloed van lichtjes kun je je soms juist zo eenzaam voelen. Anoniem. Zoveel gaat in deze tijd om de oppervlakte. Om schoonheid-aan-de-buitenkant. De mooiste decoraties, heerlijk eten, mooie kleding en gezelligheid. En van binnen schreeuwt de leegte. De eenzaamheid. Ken je dat gevoel?
Ik weet hoe moeilijk het is, maar ik geloof dat God je uitnodigt om een stap te maken uit die eenzaamheid. Je er niet aan vast te blijven klampen, maar bewust te kiezen om je gedachten te richten op God. Ik vind het beeld van de loofhutten zo mooi. God verplicht het in het Oude Testament om een loofhut te bouwen, er in te stappen tijdens het loofhuttenfeest en daar blij te zijn. Niet omdat in die week de omstandigheden ineens beter zijn. Maar omdat je God daar kunt ontmoeten. De Aanwezige. Die jou kent. Je mag naar Hem kijken, stil zijn en Hem uitnodigen in jouw omstandigheden. In jouw realiteit. Vertel Hem over je eenzaamheid. Je somberheid. En vraag of Hij juist op die plekken Zijn licht en rust kan brengen, door daar te zíjn. In jouw leven.
