Dit is zo’n ruwe psalm, lees ‘m maar eens. Een psalm over angsten, pijn, verdriet, schaamte. Misschien voel je hetzelfde als de schrijver, David. In je hart én in je lichaam. Ik ken het gevoel.
Ik vind het zo bijzonder dat David zich niet groot houdt. Zich schaamt niet voor wat hij voelt. Hij gooit zijn hele hart, zijn hele gevoel, al zijn wonden open en bloot voor God neer. Als een kwetsbaar kind.
En dan, dan schreeuwt hij het uit: “Maar God, ik vertrouw op U! Red mij! En laat het licht van Uw gezicht over mij schijnen!”
Dat licht. Waar je soms zo naar kunt verlangen als je angstig bent; als het donker, onzeker en eenzaam voelt. Dat licht, dat er altijd is en alles in een ander perspectief plaatst. In Zijn licht. Zijn licht, waarin je mag schuilen, waarin duisternis geen plaats heeft. Zijn licht, waarin je liefdevol wordt gewiegd door de Eeuwige, die Zijn oog op je heeft. Zijn licht, dat herstel brengt, kracht, moed en altijd leven.
Verlang je hiernaar? Het Licht ís gekomen. Je mag je hart kwetsbaar openleggen, en laten baden in Zijn licht. Dat blijft. Hij zal je hart sterk maken. Beloofd.
