Laatst hadden mijn niet-gelovige psycholoog en ik het over spierspanning die je kunt voelen, omdat je steeds ‘aan’ staat, gericht op de wereld om je heen. In een poging het die ander naar z’n zin te maken, om uiteindelijk goed-genoeg gevonden te worden. En we hadden het over aanbidding, waarbij mijn omgeving helemaal wegvalt. Waarbij mijn focus zich verplaatst naar God en ik op die plek kom, waar ik volledige liefde, heiligheid, hoop en vrede ontmoet. In verbinding met de Bron van het Leven. M’n psycholoog vond het indrukwekkend. "Waarom verbind je je 's ochtends al niet en leef de hele dag in verbinding met de Bron? Train jezelf daarin. Zodat je je niet hoeft in te spannen om het goed te doen voor die ander, maar dat je die kracht inzet om in verbinding te blijven met de Bron en daaruit leeft." Hij heeft gelijk: waarom zijn we altijd zo druk bezig met proberen het goed te doen? Uit angst niet goed genoeg gevonden te worden? Waarom gebruiken we die energie niet om te focussen op God? Want dan zál je gevuld worden met het goede. Goed voor lichaam, ziel én de mensen om je heen!
Train jij mee?!
