Ken je ook die nachten, waarin het niet lukt om je gedachten stil te krijgen en te praten met God? Dat je woorden in de kamer blijven hangen? Of dat je geen woorden kunt vormen?
Ja, ik ken die momenten (check de overdenking van afgelopen zondag). Toch was mijn allerdiepste verlangen op die momenten om dicht bij God te zijn. In Zijn veiligheid en rust te kruipen. Daarom, als ik dan geen woorden had, deed ik mijn oortjes in en zette mijn vaste afspeellijst aan, die begon met Psalm 91 (Sons of Korach) en liet de woorden van de Bijbel voor mij spreken. Waardoor ik niet meer tegen mezelf praatte over de onrust in mij, maar tegen God zei: “mijn God, help, ik ben zo onrustig en ik verlang naar U!” (zie je het verschil tussen vers 6 en 7?)
Ineens begon het Licht weer voorzichtig te schijnen, en sijpelden druppels van vreugde dwars door de scheuren naar binnen. En wist ik: het moment gáát komen dat ik God loof.
Ik nodig je uit om ondanks je gevoel God te zoeken, in Zijn Woord, in muziek, en gewoon mee te zingen. Ondanks. Want: je zult het zien.
