Hoe dan? Hoe kun je zingen als je lijf mishandeld is, als je geen idee hebt of je morgen nog leeft?
In de verhalen van Open Doors lees ik het ook steeds en verwonder me, hoe hou je dit vol? Dit is iets dat je niet uit jezelf kunt. In het verhaal van vandaag zaten Paulus en Silas ook vast. Verandering was nog niet te zien. Ze hadden geen flauw idee van de aardbeving die zou komen, van de deuren die open zouden gaan. En toch zongen ze. Omdat ze God kenden.
Soms kun je zo gevangen zitten in het leven-van-nu. In de dingen die je aandacht blijven vragen, waar je niet uitkomt. Waar je geen idee hebt hoe het verder moet. Waar je misschien vastzit in jezelf, in wat je niet kunt veranderen.
Bij 24-7 Prayer begint een dagelijks gebed met deze woorden: ""Nu ik dit gebed inga, pauzeer ik om stil te zijn, om langzaam te ademen, om mijn verspreide gedachten opnieuw te richten op de aanwezigheid van God."" Dát, die laatste zin: je focus oppakken en je richten op Zijn aanwezigheid. Niet proberen grip te krijgen op je situatie, maar loslaten en bewust kiezen om bij Hem te zijn. Niet eindeloos ronddraaien in zorgen, maar ze verplaatsen naar de plek waar Hij is. Omdat daarin alles zijn begin vindt. Omdat daarin alles verandert. Omdat daarin alles zijn doel vindt.
Probeer het maar. Sluit je ogen. Adem rustig in en uit. Breng je gedachten naar Hem. Hij is er al. En Hij is genoeg.
