Verlang jij naar God?
Op zondag of tijdens een aanbiddingsconcert kun je soms zo vol raken van God dat je alleen maar kunt verlangen naar méér van Hem. Daar, waar je de grootheid en glorie van God ontmoet, verdwijnt al het andere. Zoals A.W. Tozer zegt: "O God, ik heb Uw goedheid geproefd, en het heeft me zowel verzadigd als dorstig gemaakt naar meer."
En dan wordt het maandag. Terug naar het normale leven, het normale ritme, de normale verplichtingen. Waarin God echt wel een plek heeft, beetje afhankelijk van hoe je dag loopt.
Het normale leven. Is het zo normaal? Wat als wij degenen zijn die het contact met de realiteit hebben verloren, en ons leven verspillen aan triviale zaken, terwijl we beweren 'geen tijd' voor God te hebben?
Ik denk aan die eerste tijd na de schepping. Hoe God door de hof wandelde en het heel normaal was om Hem te zien, met Hem te wandelen, waar je ziet dat Hij je mist als je er niet bent. Zou het kunnen om terug te gaan naar die plek? Zou het kunnen dat dat ons diepste verlangen is?
Luistertip: “Find me” (Jonathan David Helser)
