Wat is gebed eigenlijk? Is het een vraag? Een houvast? Iets wat je doet als je niets anders meer hebt? Is het een vorm, een ritueel, een manier om je gedachten te ordenen? Of is het de plek waar je leeft? We begonnen deze week met Hanna, die in haar diepste nood haar hart uitstortte. We hoorden Paulus en Silas zingen in de nacht, terwijl er nog niets veranderde. We oefenden in loslaten, in overgave, in handen openen en vertrouwen. Maar gebed is méér dan dat. Gebed is de plek waar je ademhaalt in Gods aanwezigheid. Waar je niet alleen neerlegt, maar ook ontvangt. Kijk nog eens naar Psalm 91 ""Hij beschermt je, zoals een vogel haar vleugels uitspreidt over haar jongen. Bij Hem ben je veilig, geborgen in Zijn aanwezigheid. Zijn trouw is je houvast, sterker dan een schild dat je omringt."". Daar, in Zijn nabijheid, mag je schuilen. Je hoeft niet meer te vechten, niet meer te proberen alles te begrijpen. Je mag zíjn. Misschien heb je deze week iets ervaren van die plek. Misschien heb je iets losgelaten. Misschien iets gevonden. Maar dit is geen eindpunt. Dit is een uitnodiging. Een uitnodiging om te blijven komen. Om gebed niet te zien als ‘iets wat moet’, maar als een plek waar je thuis mag zijn en zeggen ""Heer, hier ben ik."". Waarom zou je dat niet nu doen? Hij is er al. Hij wacht. Hij draagt je. Hij beschermt je. En Hij is genoeg.
