Bid onophoudelijk.
Dat klinkt lang he? Als ik met mijn lieftallige puberkinderen aan het bidden ben dan hoor ik als het een keer lang duurt, lees vijf minuten, wat geschuif onder de tafel, meestal gevolgd door een kuchje en wanneer ik dan nog niet stop komt er gezucht die niet te negeren is.
Onophoudelijk bidden, dat is toch wel heel saai en bovendien…je hebt ook nog een leven toch. Waarom staat er zoiets niet haalbaars in de bijbel? En al zou je dan veel bidden, je krijgt toch niet wat je wilt. Dus vertel me: Wat is de zin ervan?
Weet je wat het is? Het gaat niet om een doctrine, om een wet.
Ik denk dat het mag gaan om weten dat je altijd in Gods nabijheid bent. Dan hoef je niet steeds te praten. Een zucht, een dankend hart, een verlangend hart. God kent ons en Hij is een God van nabijheid. Hij wil ook dat we dicht bij Hem willen zijn. Dat we intimiteit met Hem zoeken. Wanneer je werkt, wanneer je voetbalt, in de file staat, koffiedrinkt met vriendinnen. Wanneer je een toets maakt of een saaie les hebt. Wanneer je shopt, wanneer je timmert, wanneer je aardappels kookt.
En nee, je hoeft niet steeds te praten. Maar je mag verlangen en weten dat je steeds veilig bent als je heel dichtbij God bent. Betrek Hem in alles wat je doet. Je zult niet alles krijgen zoals jij het wilt. Gods plannen zijn de beste, daarop vertrouwen, dat bidden, dat weten, dat geeft rust in alles wat je doet.
Hij is je beste reisgenoot. En trouwens, Hij vindt het superfijn als je ook af en toe met Hem kletst.
