Even naar de context van deze prachtige tekst. Die is eigenlijk helemaal niet zo prachtig. Misschien wel het pijnlijkste stuk als we naar ons als kerk kijken. Ik denk dat je het ook herkent dat wij, volgelingen van Jezus, zo gemakkelijk oordelen. Over die ander. Paulus noemt hier het vieren van feestdagen en of je wel of niet bepaald voedsel eet. En ik denk dat je die lijn door kunt trekken naar zoveel oordelen die we kunnen hebben als christen naar die ander toe. We hebben daarmee zoveel pijn gedaan. Die lat die we altijd die ander opleggen. Het is niet God die die lat oplegt, het zijn wijzelf. Struikelblokken op weg naar het Leven. En daarmee eten we nog steeds van die vruchten van die boom van ‘kennis van goed en kwaad’: we weten zo goed wat fout is, voor die ander. En ondertussen smikkelen we lekker door, verspreiden we ‘rotte’ vruchten. Aan de vruchten herken je de boom, toch? Wanneer delen we vruchten van de boom van Leven? Spreken we woorden van leven?
“Ik ben gekomen om leven te brengen, niet om te veroordelen,” zei Jezus.
Uiteindelijk buigt elke knie zich voor hem, moet zelf verantwoording afleggen, ook jij en ik.
Wat zien de mensen in jou: oordeel of … het Leven?
Hoe wil jij hier concreet mee aan de slag gaan?
