Vanaf het allereerste begin lag het verlangen naar méér op de loer en we vielen er fataal voor. Stel je voor: je hebt alles in een paradijselijke tuin. Je kunt eten wat je wilt. Op één vrucht na.
“Die vrucht is niet goed voor je, je sterft als je daarvan eet,” had God gezegd.
“Die boom van kennis van goed en kwaad, denk je echt dat je sterft als je hiervan eet? God is alleen maar bang dat je wordt zoals Hij,” zei de slang.
Wat dachten ze? “Wat maakt die ene hap uit?” Was het nieuwsgierigheid? Of … “zou ik worden als God?”.
Interessante gedachte trouwens. Want hadden we niet, dat God wel had? We waren Zijn evenbeeld. Alles van Hem was van ons. En toch … dat brandende verlangen naar nog méér.
Het verlangen zit in jou en mij. Om iets te hebben, waarvan God zegt dat het niet goed voor ons is. Omdat het ons het gevoel geeft méér te zijn, meer te hebben. Terwijl we uiteindelijk nog steeds in ons blootje staan als het einde daar is. Omdat het niet iets toevoegt aan onszelf. Want … is er iets dat de dood niet van ons afneemt?
