Loslaten voelt als sterven. Dat is misschien niet hoe we het graag horen, maar Jezus is daar heel eerlijk over. Iets in jezelf moet sterven om echt te leven. Niet omdat God je iets afneemt, maar omdat Hij je iets veel groters wil geven.
Ik herken die strijd. Ik houd graag de touwtjes in handen, wil zeker weten waar ik naartoe ga. Overgave? Ja, ik bid het uit. Maar als het puntje bij paaltje komt, wil ik de controle niet echt kwijt. En toch... telkens als ik naar Jezus kijk, besef ik: Hij kende de Vader. Hij wist Wie Hij losliet. Dat maakt het verschil.
De afgelopen dagen keken we naar Jezus in Gethsemane. We zagen hoe Hij worstelde, hoe Hij bad tot Zijn Vader, hoe Hij zich afstemde in diepe verbondenheid. In dat donkerste uur was Hij niet alleen – Hij kende de Vader, wist Wie Hem riep. Hij bad niet omdat Hij moest, maar omdat Zijn hart verweven was met dat van de Vader. Dat is overgave: niet een leeg ‘ja’ tegen God, maar een diep ‘ja’ tegen Wie Hij is. Niet Mijn wil, maar Uw wil.
Misschien zit je op dat kantelpunt. Het voelt als vasthouden of vallen. Jezus zegt: Als je Mij vertrouwt, zul je leven. Dat is overgave. Niet uit angst, niet omdat je moet. Maar omdat je weet: de Vader is goed. Altijd.
