“Ha, jullie buigen allemaal voor mij! Tadaa.. ik had het toch gezegd?! Mijn droom is uitgekomen!”
… dat is toch de reactie die je zou verwachten van iemand die 22 jaar wacht op de vervulling van zijn droom? Jozef, die jaren slaaf en gevangene was. In de gevangenis leggen anderen hun dromen aan hem voor, en drie dagen later worden die dromen werkelijkheid. En Jozef? Hij wacht nog steeds op de vervulling van zijn droom die hij als 17-jarige had. Toch als zelfs de farao droomt, blijft Jozef wijzen naar God als Uitlegger van dromen.
Totdat Jozef onderkoning wordt, er hongersnood uitbreekt en zijn broers bij hem komen om graan. Ze knielen voor hem....
Ik zie geen triomferende, trotse Jozef. Integendeel. “God heeft mij langs deze weg gestuurd, zodat jullie blijven leven.” Het gaat hem niet meer om die droom. Het gaat om wie Jozef geworden is. Hij liet zich vormen om in Gods plan gebruikt te worden. Jozef kent God en vertrouwde Hem.
Wil jij de verleiding van meer achter je laten en je laten vormen in Gods plan, waar het niet gaat om wat je hebt of hebt bereikt, maar om wie jij mag zijn in Gods grote verhaal? Hoe lang het ook duurt, hoe de weg ook loopt?
