Vandaag is het opa en oma dag en dat zet mij even aan het denken. De dag dat ik oma werd, blijft een dag met een gouden randje.
Hoe speciaal is het als een eerste kleinkind in je armen wordt gelegd: liefde op het eerste gezicht. Ik zag mijn zoon weer als baby en dan ineens is hij vader. Hoe mooi is het als je betrokken mag zijn bij het nieuwe leven, een nieuwe generatie. De eerste keer dat oma klinkt uit een kindermond, voor jou bestemd, is heel bijzonder. Maar het is niet vanzelfsprekend dat dit voor iedereen is weggelegd. In sommige families is er verdeeldheid gekomen, het contact tussen ouders en kinderen is verbroken met als gevolg dat ook de kleinkinderen uit beeld zijn. Helaas kennen wij deze situatie ook. Dan is het de kunst om te kijken naar de band die er is met de andere kinderen en hun gezin en niet te zien op wat je mist. Ook is het verdrietig als je ziet dat jouw kinderen een weg inslaan die afwijkt van God. Je kunt jezelf dan afvragen: ‘wat heb ik fout gedaan, ik heb het geloof toch voorgeleefd?’ Maar het is niet nodig om jezelf een schuldgevoel aan te praten. Je mag je fouten bij Jezus brengen in de wetenschap dat Hij elke schuld, elke tekortkoming heeft gedragen aan het Kruis. Ik geloof dat dat Jezus mij helpt om een biddende moeder en oma te zijn die op de bres staat voor haar (klein)kinderen. Vanuit een liefde die onvoorwaardelijke blijft. Dagelijks de kinderen te zegenen. Leven in verbondenheid met Vader God, Hij kent jouw vreugde, maar ook jouw verdriet. Leven in vertrouwen dat de Vader zal afmaken wat Zijn Hand begon. Leven door gebed en de belofte van Jezus omarmen: ‘Zie, Ik maak alle dingen nieuw!’
Wat een voorrecht dat wij dagelijks onze kinderen en kleinkinderen mogen brengen voor de Troon van onze God. Loslaten en vertrouwen dat Hij Zijn weg met hen zal gaan. (een mooi luisterlied van Remco Hakkert : Gebed voor mijn kinderen)
