Pieken
Zoals ik in een andere blog al eens schreef, kwam ik in het voorjaar van 2016 tot geloof. Ik was vol vuur en had enorme honger: ik wilde geen conferentie missen, ik kon geen genoeg krijgen van zangavonden in mijn omgeving en las dagelijks hele hoofdstukken uit de bijbel. Ik bad vol vuur en heel vaak werden mijn gebeden verhoord. Ik ging soms door diepe dalen, maar krabbelde daar met God weer uit en dan loofde ik God met allemaal prachtige liederen. Wow, wat was God goed voor mij!
Twijfel
Maar na een tijdje werd het een beetje minder. Ik had eigenlijk niet zoveel zin meer om in de bijbel te lezen en het bleek toch niet zo dat God ál mijn gebeden verhoorde. En heel stiekem miste ik mijn oude leven ook nog weleens: was het eigenlijk wel zo slecht allemaal? Was het wel nodig geweest dat ik zo radicaal al mijn cd’s met popmuziek in de container had gemikt? Overdreef ik niet een beetje?
Langzaam verdwenen mijn goede voornemens, en op een bepaald moment besefte ik dat. Oh nee! Was het zaad nu al geroofd, zoals in de gelijkenis? Maar dat wilde ik niet! Opnieuw gaf ik mijn hart aan Jezus en riep ik het uit in gebed: ‘Ik wil echt bij U horen!’ Dan zong ik weer mooie liederen tot eer van God en dan was het allemaal weer op de rit. Maar de volgende ochtend kwam er weer twijfel: had ik het wel gemeend gisteravond? Of deed ik het stiekem om een mooi wonder te zien gebeuren? Was ik wel echt een kind van God? Dit herhaalde zich een aantal keren, maar in feite veranderd er niets: ik bleef maar twijfelen of ik nu wel of geen kind van God ben.
Stap uit de draaimolen!
Misschien praatte ik mezelf alleen maar aan dat ik geloofde, maar deed ik dat in mijn hart niet. In december was ik op een conferentie, waar ik voor de zoveelste keer mijn hart aan Jezus gaf in de hoop dat er iets op wonderlijke wijze in mij zou veranderen. Er gebeurde weer niets, al wist ik ook niet precies wat ik verwachtte. Een paar uur later zei de spreekster op het podium: ‘Stap uit de draaimolen! Blijf niet steeds hangen in hetzelfde cirkeltje!’
Ik besefte dat ik er inderdaad maar in bleef hangen: hoe vaak had ik mijn hart nu al aan Jezus gegeven en was ik daarna weer gaan twijfelen aan mijn eigen echtheid? Zes, zeven keer? Het leek wel of ik het grote geschenk van God gewoon niet aan durfde te pakken, niet toe durfde te eigenen!
Maar wat moest ik dan? Ik had al zoveel gebeden en voelde me een roepende in de woestijn:
God zegt toch; “die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen?“
Een paar weken later sprak ik een lieve vriendin. Ze zei: ‘Ik bleef maar rondjes om die berg lopen!’ Hé! Dat leek wel een beetje op een draaimolen! Dus ik vertelde haar mijn worsteling en vroeg haar om raad. Ze zei: ‘Wil je bij Jezus horen?’ ‘Ja!’ riep ik. Ze zei: ‘Dat is een keuze. En geloven is ook en keuze. Je moet ervoor kíézen om de Bijbel te geloven, ook als je het nog allemaal niet zeker weet of voelt. Kíés ervoor om dat in je leven als waarheid te nemen. De duivel brengt allemaal leugens in je denken en jij gelooft ze!’
Ja. Daarom was ik stil komen te staan en durfde ik geen stappen meer te zetten in het geloof. Ik wilde eerst zeker weten of ik een kind van God was. Maar nu begrijp ik dat ik dat pas ga zien, door stappen te nemen en te zien hoe God dan vervolgens werkt. Dus ik kíés ervoor, om te geloven dat God het werk dat Hij in mij is begonnen, zal voltooien. Ik zie nog niet hoe en ik zal steeds weer struikelen, maar God hoort mijn gebeden en zal mij dan ook weer oprichten!
Wat kies jij?
