Vechten doe ik nooit. Nou ja, nooit.., bijna nooit. Bijna nooit meer moet ik eigenlijk zeggen. In ieder geval niet meer op de manier zoals ik dat gewend was te doen. Er is namelijk een tijd geweest dat ik er lustig op los sloeg en daar ook nog een soort van voldoening in had. En niet op een geconditioneerde manier op een sportvereniging, nee, in REAL LIFE.
Het gekke is dat in de periode dat ik, laten we zeggen, meer vocht dan je behoort te doen, nooit aangevallen werd. Ik viel aan. En werd met rust gelaten. Ik was een échte vechtersbaas!
Tegen wie ik vocht? Ik vocht vaak tegen een donkere bedreiging die als een zwaar wolkendek boven mijn jeugdige leven hing. Een wolkendek van angstreligie. Angst voor een toornige God. Verstikkende regelgeving. Verwachtingspatronen. Afkeuring. Ik vocht en vocht, worstelde mezelf uit de gevoelsmatige wurggreep, leefde een leven van uitspattingen. Geen regels. Ik ervoer vrijheid. Werd niet aangevallen. Met rust gelaten. En ik dacht, ik dacht dat ik écht vrij was.
Maar vrij was ik allerminst! Ik was een bal op het speelveld van de heersers en machthebbers van de duisternis! De tijdelijke vrijheid die ik ervoer was alleen de overgang van het ene naar het andere team.. En als een willoze, dode bal werd ik rondgespeeld door team LEEG VERMAAK..
En toen, midden in dit duivelse spel, kwam er een hemels liefde koord naar beneden. Het werd in mijn tegenstribbelende handen geduwd. Tegenstribbelend omdat ik de vrijheid niet zag om het zelf te grijpen; de wonderschone en onbegrijpelijke liefde van God!
Vanaf dat moment, tot nu toe, word ik met regelmaat hard, meedogenloos en gemeen aangevallen. Vaak vanuit een onverwachte hoek. Klappen die je niet aan ziet komen. En die doen het meest pijn. Maar vechten? Nee, niet vaak meer. Schuilen wel. Steeds vaker. En kies ik toch voor het gevecht, dan voel ik me al snel leeg en dor en ver van mijn schuilplaats.
Bij wie ik schuil? Bij mijn Koning en Heer, Jezus Christus! Koning Jezus! Hij geeft aan jou en mij Zijn Eigen wapenrusting, zoals Jonathan aan David. Jezus leeft, is altijd bij ons door Zijn Geest en zegt tegen je:
“Hier, de gordel van de waarheid voor om je middel. Mijn harnas van gerechtigheid is ook voor jou! En neem Mijn sandalen ook maar, die zullen je inzet voor het evangelie geven. Hier, hier heb je Mijn schild, het geloof in Mij!”
Zoveel onverdiende goedheid kan je lam slaan. Je kan er niet bij. Dat het voor jou is. Het wonder te groot, je rugzak te zwaar. Daar sta je dan, met je lege handen, niet wetend wat te zeggen als reactie op eindeloze liefde en vriendschap. Maar Jezus gaat verder:
“Vergeet Mijn helm niet, zo zal je zeker zijn van je redding, je verlossing! Als laatste geef ik je Mijn verdedigingswapen, Mijn Woord..”
Koning Jezus, wát een Koning! Legde álles af uit liefde voor ons! Is Hij ook al jouw Koning? Hij verlangt naar jou! Heeft alles voor je over! Zelfs Zijn Leven!
