Scrollend door mijn facebookmeldingen kom ik ‘m weer tegen. Die gast die áltijd wat moois te delen heeft. Nooit gaat het over zichzelf, maar altijd over die ander. Nooit is er die hang naar aandacht, naar likes of naar waardering, maar altijd zet hij juist die ander in de spotlight.
Shoppingmall
Ik klik de melding aan, in de hoop weer wat moois of wat geks te lezen. En ja hoor, hij weet me weer te raken. Zwalkend door de sloppenwijken van New Delhi is hij een paar gasten tegen het lijf gelopen. Gasten die al 16 jaar daar wonen en niet verder komen dan de actieradius van hun onzichtbare gevangenis. In de shoppingmall zijn ze nog nooit geweest; ze hebben er niets te zoeken. Zonder geld en met een uiterlijk dat sociale acceptatie in die omgeving uitsluit.
“Ik klik de melding aan, in de hoop weer wat moois of wat geks te lezen.“
Acceptatie
Maar acceptatie is zijn sleutelwoord. In zijn eigen omgeving balancerend op de rand hiervan, legt hij een acceptatie aan de dag die Koninklijke proporties aanneemt. Door keuzes te maken die haaks staan op verwachtingspatronen, op aardse dromen van dierbare naasten. Mensen die het beste met hem voor hadden moeten schoorvoetend erkennen dat dít zijn leven is. En dat het verdraait veel lijkt op de way of life waarvoor ons het leven gegeven is.
Thuis
Alle vooroordelen, do’s en don’ts achter zich verbrandend meert hij zijn scheepje aan aan vreemde stranden van vreemde landen. Hij connect met de locals, de armen, legt onzichtbare verbanden, laat dromen uitkomen en draagt hen zo op onzichtbare handen. Hij komt weer thuis, thuis in het land wat geen thuis meer is. Waar geen huis meer is wat een thuisgevoel geeft. Waar levens geleefd worden zoals hij het niet leeft. Omdat zijn leven beheerst wordt, niet door dingen te nemen, maar door dat wat hij geeft.
KFC
Zittend in de KFC in New Delhi vertellen de boys hem hun leven. Hoe ze ervan droomden ooit hier te kunnen zitten. Te kunnen eten. Deel te kunnen zijn van die kleine groep die het voorrecht heeft dit te kunnen betalen. Op zo’n plek, met zúlke jongens beginnen zijn verhalen. En weer zijn het niet zijn verhalen, maar achter deze facebookpost zitten échte levens van échte jongens die écht niks te makken hebben en voor wie hij écht iemand is die écht zonder oordeel zijn hand naar hen uitstrekt.
“Op zo’n plek, met zúlke jongens beginnen zijn verhalen.“
Struggle
Zijn post lezend zie ik zijn struggle met de mensen om hem heen. Mensen die vanuit een op en top westerse context zijn berichten volgen. Misschien met de beste bedoelingen. Maar zeker niet zonder oordeel. Bijna verontschuldigt hij zichzelf voor zijn outreach en onbewust kijkt hij daardoor weer naar anderen en niet naar zichzelf. Is hij bezig belemmeringen en struikelblokken weg te nemen om de kern van zijn boodschap helder te laten zijn;
Dien de ander. Dat is wat ik lees in hem. In de paar jaar dat ik hem na onze ontmoeting ken en zijn berichten volg. Voortdurend daar op gericht. Op zijn eigen manier. Wars van dwarsverbanden of uitgestippelde paden, maar door zijn voetstappen nieuwe paden creërend.
Ways of Life
Om zulke paden te maken móet je wel een held zijn. Paden waarvan ik hoop dat het uitgesleten hoofdwegen zullen worden. Paden waar de zuiverheid en oprechtheid vanaf druipen. Inspirerende kronkelwegen door de ongerepte wildernis. Wegen die leiden naar onvervulde dromen. Die de betreders ervan de mogelijkheid geven om dromenvervullers te worden. Paden die recht uit het hart komen, de plek waar de uitgangen van het leven in verborgen liggen. Paden van Leven dus. Ways of Life!
“Keep vigilant watch over your heart; that’s where life starts.“
Proverbs 4: 23 (MSG)
Hij is zo’n gast die de walk walkt. Die liever de zee bevaart dan op een mooi plekje aan het water woont. Hij is zo’n gast die het beste in anderen naar boven haalt zonder persoonlijke belangen. Hij loopt met Petrus over het water en heeft lief als Johannes. Heeft het hart van Filippus en neemt besluiten als Andreas.
En ik? Ik kijk ernaar en geniet ervan. Geniet van het Leven dat ik erin zie. Met een heilige jaloersheid. Probeer zelf nieuwe paden te maken zodat anderen daar weer over kunnen gaan lopen. Op de manier waarvan ik denk dat God dat van mij vraagt.
