Dat staat voorop de vertaalde folder die ik van de vriendelijke dame aan de balie krijg. Ze toont interesse en we praten wat door. Het welkom thuis gevoel wordt voorgezet bij binnenkomst van Bath Abby, de prachtige abdij die ons gezin deze dag in Engeland bezoekt. Mijn aandacht gaat naar het grote venster aan de Oostkant van de kerk. Hierop worden vijfenzestig scènes uit het leven van Jezus Christus weergegeven in prachtige glas in lood. De parochiekerk, ooit de grootste kerk van een klooster, geeft een blik in het leven van Jezus en wil het goede nieuws over Hem vertellen.
Ik ben geraakt. Natuurlijk. Ik ben één van die velen op de wereld die zich Christen noemt en weet wat het betekent om de levende Jezus te ontmoeten. Ik ben één van die egoïstische mensen waarvoor Jezus is gestorven. Die weet dat het welkom thuis gevoel blijft zodra ik God betrek en dus besluit ik om meteen op zo’n koud eikenhouten bankje in gebed te gaan. Oeps, daar gaat bijna dat gelukzalige gevoel.
Never, never, never, never..
Zoals gewoonlijk begin ik mijn gebed met dankzegging. Nou ja, zo gewoon is dat niet. Na mijn bekering begon ik meestal met een riedel aan gebedsverzoeken en vroeg ik vriendelijk of God alles voor mij en mijn dierbaren wilde fixen. Maar, sinds ik danken als dagelijks ochtendritueel instel, merk ik een nabijheid van de Heer die ik daar voor niet kende. Het kost echt moeite om God groter te maken dan mijn eigen ik, maar hé als je de waarheid kent en iets wilt leren dan lukt het echt als je het gewoon doet. Mijn lijfspreuk is dan ook: “never give up!” Nou blijkt Winston Churchill deze quote al eerder bedacht te hebben. Waarom meneer Churchill alleen vier keer “never” zegt, begrijp je pas als je werkelijk aan de slag gaat om tegenslagen te overwinnen. Het vergt moed en volharding en een groot geloof om doelen te bereiken.
Nadat ik mijn gedachten van het stijve rotbankje afzet en ik in complete stilte Gods goedheid ervaar, kijk ik naar links. Mijn man en één van mijn jongens bekijken de wandkleden waarin heel Matthëus zichtbaar wordt. Bath Abby straalt uit wat een Christen in mijn ogen behoort te zijn: uitnodigend, gevend en liefdevol. Ik ben blij dat we onze ochtend hier door brengen en wij mogen ontdekken dat het geloof overal te vinden is. Natuurlijk verheug ik mij ook op de shopsessie die hierna volgt, maar dit soort momenten wegen niet op tegen die paar nieuwe schoenen. Alhoewel ik God ook heel dankbaar ben, dat ik mijn jongens mag leren ontdekken dat er zoveel leuke schoenenwinkels zijn.
Goedkeuring en toestemming
Voor nu krijg ik de bevestiging dat ik mij persoonlijk niet meer hoef te schamen in de wereld die Jezus nog niet kent en ik vrijuit over hem spreken mag. Mijn jongens lezen de folder en onderzoeken zelf. Dat heb ik ook gedaan en dat gaat niet zonder horten en stoten. God heeft veel geduld met mij en zo denk ik aan anderen die wat geduld en liefde van de Heer kunnen gebruiken. Ik loop naar een altaar, waar bezoekers hun gebedsverzoeken kunnen brengen. Deze ochtend vraag ik gebed voor een zieke vriendin van mijn schoonzusje. Daarnaast vraag ik gebed voor mijzelf. Voor het boek “over God en genezing”, dat al een jaar op de plank ligt en waar ik zo af en toe wat aan schaaf en schrap. Het boek dat ik op het moment uitstel, omdat ik toestemming zoek van de wereld om mij heen. Ook al heeft God mij duidelijk in een visioen laten zien dat ik over de wonderen van Hem in mensenlevens moet gaan schrijven, ik ben nog erg gehecht aan goedkeuring en toestemming van derden en oordelen kan ik ook, vooral over mijzelf.
“Hij heet mij welkom in Zijn wereld waarover ik dan weer schrijf, maar waar ik in wezen te klein voor ben om over te spreken.“
Waarom doe ik zo moeilijk over dat boek? Waarom voel ik mij verantwoordelijk voor al die mensen die ik geïnterviewd heb, die mij toestemming hebben gegeven? Waarom ben ik teleurgesteld als nog niemand de financiële middelen brengt om het boek uit te geven? Wat houdt mij tegen om naar een uitgever te stappen? Ben ik bang dat mensen het niet gaan kopen of dat ze het niet goed gaan vinden? Wat vind ik er zelf eigenlijk van? Wie stel ik teleur als het er niet komt? Op iedere vraag weet ik het antwoord. Het komt zoals het komt, ik doe wat ik kan en ik vertrouw erop dat het goed komt. God heeft immers ja gezegd tegen het schrijven over wonderen, dus ik ga gewoon door. Maar, er is duidelijk nog een stap die ik heb te maken.
Welkom!
Door middel van mijn verhalen strooi ik wat zaadjes rond, waarbij ik mensen welkom heet in mijn leven en de wereld van een leven met Jezus. Maar God heet mij ook welkom. Iedere dag weer, ieder moment. Hij heet mij welkom in Zijn wereld waarover ik dan weer schrijf, maar waar ik in wezen te klein voor ben om over te spreken. Hij wijst mij de weg en wil mij gebruiken, maar hoe? Als ik in de winkel van de Abdij aankom en mijn jongste zoon zich vergaapt aan de kruisjes in de vitrinekast, wordt mijn oog getrokken door een klein boekje op een boekenplank. De titel spreekt mij aan. ‘You shall not want’ is een boekje vol dagelijkse inspiratie die je kunt vinden door het lezen en mediteren op het boek Psalmen. Het gaat er niet om dat de spirituele woorden in een boek ons bevredigen. Het gaat er niet om dat mijn woorden jou vervullen. Het wordt mij weer helder dat ik net als de voorbeelden in dit boekje en in Psalmen een ander wil inspireren om God te zoeken. Hij is namelijk de voldoening in het leven.
Never, never, never, never give up on God!
