Donderdagochtend, 08:19 uur. Terwijl ik met de auto onderweg ben, klinkt vanuit mijn broekzak zacht het ‘ping’ geluidje van mijn telefoon. Eén keer ping betekend een what’s appje.
Voordat ik m’n telefoon uit mijn broekzak weet te wurmen gaan mijn gedachten al naar thuis. Naar Jeanne, mijn vrouw, de waarschijnlijke veroorzaker van het geluid; Ondanks mijn overvolle pappadag van gisteren, (kids, buurtkids, boodschappen, schuren, verven, pannenkoeken bakken, (op uitnodiging van Bent at de buurjongen ook mee) jongens naar bed, huis weer leefbaar maken..) had ik dat toch nog maar even gedaan. Melkpoeder en meergranen pap voor de kleinste, Sverre, in een handige ‘meeneemtoren’. Luiers, billendoekjes, hydrofiele luier en voor de zekerheid nog een schone romper (omdat ik weet dat Jeanne dat waardeert). Voor Bent, 4 jaar, een extra setje speelkleren in zijn Cars rugtas. Alles klaar voor een dagje opa en oma! Om half tien ’s avonds zakte ik eindelijk onderuit in een tuinstoel om nog even te genieten van de heerlijke midzomeravond. Alleen. Vrouwlief was na het eten vertrokken voor een uitgebreide behandeling bij een bevriende kapster. Met een dikke glimlach op mijn gezicht verwonderde ik me oprecht over zoveel goedheid van God. In stilte dankte ik Hem voor het kleine stukje onvoorwaardelijke liefde dat ik die dag had mogen geven aan vrouw en (buurt)kinderen..
Eindelijk heb ik mijn telefoon te pakken en met een voldaan gevoel open ik het bericht, er van overtuigd dat het een bedankje is voor het klaarzetten van de tassen van de jongens;
“Ik dacht ik kan zo weg. Wagen, fiets. Frustie!”
Weg voldaan gevoel. Weg dankbaarheid. Weg onvoorwaardelijke liefde. Het stuur van mijn auto veranderd in de met zorg ingerichte luiertas en in gedachten smijt ik deze met een knal op de grond. Ik stort hem helemaal leeg in de hal van ons huis en ruk de hardnekkige laatste luier er ook nog uit. Met mijn vuist ram ik het plastic logo in het midden van mijn stuur er bijna uit, de claxon loeit en direct zie ik naast mij op de snelweg hoofden verschrikt omdraaien naar het aanstormende zilveren gevaar op de linkerbaan.. Ik besluit even te wachten met reageren. Blijkbaar is er toch nog iets van redelijkheid in me overgebleven. Nog na snuivend schiet een Bijbeltekst door mijn hoofd. Een tekst waarvan ik voor mezelf een leidraad probeer te maken in mijn huwelijk;
“Mannen, geef uw vrouw dezelfde liefde als Christus aan Zijn gemeente gaf, toen Hij Zich volledig voor haar opofferde.” Efeziers 5:25
Ik wordt klein. Klein voor zoveel liefde. Voor Zijn volmaaktheid. Zijn macht. Zijn grootheid. En ik vraag mezelf af hoe ik me zou voelen als God bij iedere onvolkomenheid van mij zo zou reageren.. Zo boos zou worden dat Hij, net als mij op dit moment, zou afzien van Zijn onvoorwaardelijke liefde. Ik druk het beeld weg omdat ik boos ben en weet wat het antwoord is. Ik wíl het niet zien, maar toch zie ik het. Ik zie hoe onvoorwaardelijk Zijn liefde is als Hij tot drie keer toe aan Petrus vraagt of hij Hem lief heeft. Hoe Hij afdaalt met Zijn liefde en komt op het niveau van Petrus. Zelfs komt op mijn niveau. Het mij vergeeft. Vergeeft dat mijn liefde niet onvoorwaardelijk is. Vergeeft dat ik nooit zoveel van Hem kan houden als Hij van mij.
Donderdagochtend, 08:52 uur. Terwijl de auto met veel getik en geblaas zijn afkeuring laat blijken over zoveel onnodige inspanning op de vroege ochtend, klinkt ergens, op een uur rijden bij mij vandaan, een zacht ‘ping’ geluidje vanonder het bureau van Jeanne. Eén keer ‘ping’ betekend ook bij haar een what’s appje. Voordat ze haar telefoon uit haar tas pakt gaan haar gedachten naar mij, de veroorzaker van het ‘ping’ geluid. Enigszins geïrriteerd opent ze het bericht, niet in de laatste plaats omdat ze 33 minuten op antwoord moest wachten;
“Sorry. Niet aan gedacht.”
Ze reageert direct en haar snelle reactie verraad haar karakter. Daarin is meer vergeving aanwezig dan ik vaak voor mogelijk hou. Meer vergeving dan ik bij mezelf kan vinden. Ze verrast me er keer op keer mee;
“Geeft niks, het is weer gelukt!”
Gelijk wisselt ze van onderwerp en vraagt me welke kleur ik voor de voordeur in gedachten had. Een paar collega’s kijken me raar aan als ik opeens hardop in de lach schiet. Ik laat het maar zo. Ik weet zeker dat ik meer dan een werkdag nodig heb om ze dit uit te leggen…
