Een poosje terug had ik een gesprek met iemand, over ditjes en datjes. We dwaalden af en op een gegeven moment zei hij: “Jildou, soms denk ik… wat worden we eigenlijk verwend hier.”
“Bam,” dacht ik. “Daar ga ik over schrijven.”
Alles wat we nodig hebben
Weetje, de wereld is voorzien van alles wat we nodig hebben. Toen er nog niets was, toen alles nog donker en steen was… Toen bedacht God dat Hij iets moois ging maken. Ik vraag me af of Hij toen al wist dat Hij ons zou gaan maken. Want Hij begon met het scheppen van een wereld, voorzien van alles wat wij nodig hebben. Het water, zodat we onszelf konden wassen en onze dorst konden stillen. Fruit en granen, planten om te eten, zdat onze motor zou blijven lopen. We kregen dieren, zodat we niet alleen waren en waar we ons later met zouden voeden. En toen God zag dat Adam niemand van zijn soort had, niemand waar hij bij paste… Toen gaf God ons elkaar. Alles wat we nodig hebben.
Waarom is die ellende er dan?
“Dus wat worden we eigenlijk ontzettend verwend hier,” zei mijn gesprekspartner. “Dat is voor mij een teken dat God écht bestaat. Hij heeft ons alles gegeven opdat wij niets tekortkomen.” Ik glimlach in mezelf maar er blijft iets aan me knagen. Hij heeft gelijk, God gaf ons alles. Mijn blik dwaalt af naar de horizon terwijl we naar huis fietsen en ik bedenk me dat er zoveel mensen zijn die niet alles hebben. Mensen die te maken hebben met hongersnood, watertekort, arme mensen, mensen die ziek zijn. En eenzame mensen. Hoe zit het met de eenzame ouderen die niemand meer hebben die zondags op bezoek komt? Hoe zit het met het kindje dat al maanden sponsorhulp probeert te krijgen bij Compassion, maar wiens fotootje maar nooit wordt uitgekozen… En dat jongetje die aanspoelde uit de grote oceaan, die vluchtend voor geweld met zijn gezin geen andere uitweg zag dan het water op te gaan? Het diepblauwe water, waarin ze met zijn allen zouden verdrinken… God gaf ons toch alles?
God gaf ons toch water…?
Hoe vaak horen we mensen het niet zeggen? Dat ze niet in een God geloven, want als God alles dan zo goed heeft gemaakt… als God het zo goed voor elkaar had, waarom is al die ellende er dan? Waarom werden er bijvoorbeeld nog geen honderd jaar terug nog mensen vermoord in gaskamers? Gods eigen volk! Kon Hij daar soms geen stokje voor steken? En tegen de tijd dat ik thuiskom en mijn fiets in het hok zet, weet ik het nog niet. Tegen de tijd dat ik mijn laptop heb gepakt en Word heb geopend om hierover te gaan schrijven… weet ik het nog steeds niet.
En drie maanden later… weet ik het nog steeds niet
En om heel eerlijk te zijn: De helft van deze blog is drie maanden geleden geschreven. Het was wel een goed idee, schrijven over hoe verwend we zijn. Hoe God ons alles gaf en steeds weer voor ons zorgt. Maar ik liep ergens tegen aan:
God heeft ons wel alles gegeven, maar we hebben niet meer alles.
We hebben er niet goed voor gezorgd en we hebben het niet gekoesterd en bewaard. Zo komt het dat er vandaag de dag niemand meer is, die alles nog heeft wat God hem of haar heeft gegeven. Er is pijn, er is verdriet die we niet meer zelf kunnen dragen. En het ergste van alles is: Daar geven we God de schuld van. Als God het zo goed voor elkaar had, waarom is al die ellende er dan?
Jezus begrijpt jou
God, red ons.
En God zal ons blijven redden. 2000 jaar geleden gaf Hij Jezus aan de wereld en Jezus heeft in jou schoenen gestaan. Hij was niet welkom, hij werd gepest, hij werd gemarteld en hij heeft ziekte gekend. Hij heeft gehuild, hij is alleen geweest. Hij heeft gevoeld en geproefd van de ellende. Dwars door de dood heeft hij alles meegemaakt en nu is Hij degene die jou begrijpt, die naast je komt zitten, die een arm om je heen slaat en zegt: “Ik begrijp jou.”
Terwijl wij door al onze verkeerde keuzes de ellende in de wereld blijven veroorzaken en elkaar in de problemen blijven werken…
… is Jezus het levende bewijs dat God ons zal blijven redden. Hebben we dat verdiend? Nee. Worden we daarmee verwend? Misschien wel. Maar ik denk dat we Gods geliefde kinderen zijn.
De Vader zal altijd voor Zijn kinderen blijven zorgen.
Liefs, Jildou
