Marianne Witvliet

'Kind van het water' is genomineerd voor de Publieksprijs Christelijk Boek 2009 Nina Dodaars denkt zich ontworsteld te hebben aan de opvoeding van haar ongehuwde moeder, een eenvoudige werkster. Grootouders van Nina's moeder vertrokken rond 1900 met paard en wagen, waarop zowel de inboedel als het gezin paste, van de Zeeuwse eilanden naar Rotterdam, om werk te zoeken. Geld dat Nina's vader haar naliet op voorwaarde dat hij onbekend bleef, geeft haar de gelegenheid om te studeren. Van haar vader weet Nina niet meer dan dat hij een van de broodheren van haar moeder was, en bovendien een vermogende burger. Ze trouwt met Stan Kaváfis, een chirurg in opleiding, en vervreemdt meer en meer van haar ouderlijk huis. Als Nina's moeder overlijdt, lijkt ineens het laatste fundament onder haar leven weg te vallen. Ze gaat op zoek naar de totaal verschillende werelden van haar gelovige moeder en haar onbekende vader. Een ontdekkingstocht naar ware liefde en opoffering, tegen het schitterende decor van het naoorlogse leven in een oude Rotterdamse havenwijk. Trouw over 'Kind van het water': 'Doorvoelde roman over een Rotterdamse die haar milieu is ontgroeid, maar na het sterven van haar moeder, die werkster was, op zoek gaat naar haar roots. Zwijgend vertelden de versleten handvatten, het verveloze naaldenkokertje (...) wat mijn moeder in haar leven aan werk had verzet.' De Zeeuwse Onderwijsvereniging over 'Kind van het water': 'Het decor waarin Marianne Witvliet haar boek zet, is raak getypeerd. Ook het stille vertrouwen in God, dat haar moeder kenmerkte, wordt heel fijntjes in het verhaal gevlochten. Marianne heeft een vaardige pen. Men leze dit boek!' Een lezer over 'Kind van het water': 'Ik heb gisteren in een adem het boek "Kind van het water" gelezen. Prachtig! Lang geleden dat ik zo intens van een boek heb genoten. De auteur heeft werkelijk fantastische karakters neergezet. Ook complimenten voor de uitvoering. Geen fout gevonden. (ik ben corrector bij een andere uitgever.) Ik zie uit naar een volgend boek van Marianne. Groet, Ria. Fragment: Ik bleef lang bij het graf van mijn vader staan en legde mijn hand op het koele marmer. Dacht aan de man die destijds in het water was gesprongen. Ik wilde me die heldendaad vooral herinneren. Ik zag ineens dat iemand niet lang geleden aan de voet van het graf een paar witte lelies had neergelegd. Monumentale bloemen, de stelen gewikkeld in papier met folie eromheen. Was dat zijn vrouw geweest? Dan moest het betekenen dat ze treurde, en ik merkte dat het mij een gevoel van blijdschap gaf. Ik liep naar de plaats waar mijn moeder lag begraven en zag dat op het grijze graf een klein, wit veertje was neergedaald.

Een onconventioneel liefdesverhaal tegen het decor van Schiermonnikoog en Indonesië In Boven de robijnen van Marianne Witvliet schrijft Noa Terheyde in 1949 met tegenzin een brief naar een onbekende soldat in Nederlands-Indië. Jonge vrouwen worden opgeroepen te schrijven aan ‘onze jongens’, om hun eenzaamheid te verminderen en dat vindt vooral Noa’s moeder een goed idee. Maar onze jongen Daniël Blankenberg blijkt veel interessanter dan Noa had vermoed. De onverwachte liefde tussen hen is voelbaar vanaf het begin, maar als Daniël terugkeert naar Nederland blijken hun verschillende toekomstplannen een relatie onmogelijk te maken. Hoewel hun wegen zich scheiden, blijft hun korte tijd samen niet zonder gevolgen. Jaren later doet Noa er alles aan om Daniël op te sporen, aan de andere kant van de wereld.

Yara Burger is vastgelopen. Na jaren ogenschijnlijk onvermoeibaar geleefd te hebben, moet ze er nu aan geloven. Het gaat zo niet langer. Ze vertrekt naar een Frans eiland om met zichzelf in het reine te komen. Maar juist daar, op Ile d'Oussant, maken ontmoetingen met anderen het onmogelijk de pijn voor zichzelf te houden. Yare ontmoet Lousie Leclerc, een oudere vrouw met een even verweerd innerlijk als zijzelf. In korte tijd ontstaat er een hartverscheurende openheid tussen de vrouwen, vooral omdat ze zich herkennen in elkaar, in hun verdriet, in hun geloof. Maar die openheid blijkt bedrieglijk...

'Als je verdwaalt' van Marianne Witvliet is een psychologische roman over een jonge vrouw die na de dood van haar vader de draad van haar leven weer probeert op te pakken. ’Als je verdwaalt’ van Marianne Witvliet is een psychologische roman over een jonge vrouw die na de dood van haar vader de draad van haar leven weer probeert op te pakken. Na de dood van haar vader en de daaropvolgende verhuizing heeft Jip het gevoel dat ze langzamerhand de grip op haar leven verliest. Eenzaam trekt ze zich terug in de natuur, op zoek naar troost. Ze maakt kennis met een tuinman, bij wie ze iets van de veiligheid en het zelfvertrouwen terugvindt dat haar vader haar gaf. Dan komt Juda op haar pad. Hij begrijpt haar, maar brengt haar ook compleet in verwarring. Toch moeten ze samen vechten voor de plek waaraan ze hun hart verloren hebben. Net als in haar roman ‘Kind van het water’ is Marianne Witvliet er opnieuw in geslaagd om een doorvoeld en fijnzinnig verhaal neer te zetten.

Kris en haar vriendje Tom besluiten om een natuurclub op te richten. Wanneer ze op een dag in de krant lezen dat de minister de hogesnelheidstrein dwars door het dicht bij hun dorp gelegen Hutselbos wil laten lopen, onderneemt de natuurclub actie. Ze worden zelfs uitgenodigd door de minister, die wel erg aardig is, maar hen niet gerust kan stellen. Eenvoudig, vlot lezend verhaal met enkele onwaarschijnlijkheden, die kinderen echter niet zullen opvallen. Het christelijke element blijkt uit enkele kleinigheden. De speelse en goed passende zwart-wittekeningen zijn van de hand van de auteur. Op de omslagtekening een vogelverschrikker. De schrijfster publiceerde eerder verhalen in het Reformatorisch Dagblad en illustreerde enkele christelijke kinderboeken

Ademloos Als een razende vloog Stef door de duinen. Er moest hulp komen, en snel ook . Anders zou Imme het niet redden... Imme lag in het gras. Ze kon zelfs niet meer praten. Ze kon niks meer. Het was allemaal zo mooi begonnen. Vakantie op het eiland. En dan Wout, en die vuurtoren!