Toen ik net tot geloof gekomen was kreeg ik van mijn moeder een poster met daarop het gebed voor mijn kinderen;
“Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen, Graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar schrift..”
Ik vond het maar een oubollig gedicht en het verdween dan ook in een doos in de kast.. Toen ik het een paar jaar later weer tegenkwam bij het opruimen raakte het mij. Ik was al een aantal jaar zélf vader, misschien was dat het. Vooral die ene zin bleef en blijft door mijn hoofd heen gonzen:
“Houd Gij mijn kinderen vast als ik ze los moet laten,”
Loslaten is het moeilijkste dat er is. Ook in het geestelijk ouderschap.
De liefde voor je jongere broer of zus in Christus kan zo groot zijn dat je ze voor alle pijn en ellende wilt bewaren. Buiten de veilige omgeving die jij hen biedt wordt de weg die zij willen gaan, de weg achter Jezus aan, verafschuwd.
Zolang ze nog dichtbij blijven lijkt het mee te vallen, maar eenmaal los van jou barst de strijd los.
Draag ze. Bid voor ze. En laat ze los.
Vandaag bid ik voor …
