Een paar jaar geleden kwam een vriend naar me toe en deelde dat hij ontrouw was geweest aan zijn vrouw. Hij wees naar allerlei redenen - zijn behoefte aan aandacht en intimiteit die niet werd vervuld, de overweldigende druk op het werk, de afwezigheid van zijn vader tijdens zijn opvoeding. Terwijl hij zijn excuses opsomde, leek scheiding voor hem de enige uitweg.
Op zoek naar mijn goedkeuring keek hij me aan. Een lange stilte volgde. Deze doorbrak ik met de woorden: “Je bent een smerige egoïst!” Ik vertelde hem op onmiskenbare wijze dat hij niet mocht weglopen van zijn verantwoordelijkheden. Dat hij moest vechten, niet vluchten door te scheiden. Dat hij zijn problemen moest aanpakken, niet alleen voor God en zijn vrouw, maar ook voor zichzelf, en de kans om zich te verbeteren met beide handen moest grijpen. Niet wegrennen van de moeilijkheden, maar deze gebruiken als voedingsbodem om te groeien. Hij had geen medelijden nodig, maar een schop onder zijn hol van de waarheid.
Het is vanuit liefde dat we anderen kunnen confronteren met de waarheid. Mensen voelen feilloos aan met welke intentie we spreken. Wanneer onze intentie liefdevol is, is het doel altijd om de ander te helpen.
Echte liefde is de ander de waarheid zeggen. Helaas is het verdraaien van de waarheid de standaard geworden. En het uitspreken van de waarheid zeer zeldzaam. Mensen die de waarheid zeggen zijn over het algemeen niet heel populair. Het kan je je reputatie kosten. Hier komt bij dat we vaak op weerstand stuiten van de ontvanger. Daarover morgen meer.
