Als ik dit schrijf zit ik op een camping in de Franse Alpen. Onze plek is aan het eind van een ‘hangende vallei’; voor mij gaat de grond naar beneden zodat deze aan het zicht onttrokken wordt en het eerste stuk land dat ik zie ligt minimaal 4 km verderop.
Om mij heen zijn bergen. De plaats waar ik ben ademt rust.
Toch lukt het me niet om uit mijn hoofd te komen en dat waar ik gisteren de overdenking mee begon, is mijn realiteit nu.
Ik hoor je bijna denken; hoe kun je dan schrijven over rust? Wat geeft je de autoriteit om te spreken in levens van anderen?
Nou, er is een waarheid die prevaleert over mijn struggles. Over mijn gevoelens. Over mijn omstandigheden. De effecten daarvan zie ik dagelijks in mijn eigen leven en in de levens van mensen om me heen.
Gods Woord.
Laat de tekst van vanochtend eens diep landen in je hart. Het is machtig om te merken wat er gebeurt als Jezus de plaats van je zorgen inneemt en Zelf het middelpunt van je leven wordt.
Iedere dag opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.
