Terwijl ik swipend van het ene verhaal naar het andere verhaal wordt meegenomen door mijn vingers die over mijn mobiele telefoon bewegen, sijpelt er langzaam wat gif in mijn ziel.
Het begint met wat herinneringen aan al die keren in Brussel. Onze favoriete stad waar je echt even weg bent. Een trouwdag die we vierden, een dagje uit met de familie, zoveel keren even lekker shoppen tussen de wafels en de geur van chocolade, Starbucks op de grote markt, afscheid nemen van elkaar op het vliegveld Zaventem voor een reis naar Ethiopië.
Herinneringen aan Brussel. Goede, vrolijke, mooie herinneringen. En terwijl deze herinneringen door mijn hoofd spelen, beginnen ze aangetast te worden door gif wat binnen druipt. Het gif van angst kleurt mijn gedachten en begint mijn gevoel te bereiken. Wat als jij… Wat als toen… Wat als de volgende keer… Hoe ver zal het gaan… Een kwestie van tijd tot…
En opeens besef ik wat er aan het gebeuren is. En opeens besef ik ook wat ik moet doen. Er is geen slachtoffer gebaat bij mijn swipende gezoek, geen dode zal meer gaan leven omdat ik het nieuws bestudeer, geen aanslag zal worden voorkomen omdat alles heb gezien. Met een resolute vingerbeweging schuif ik de hele nieuwsparade uit beeld. Ik bid voor de betrokkenen en leg ze in de handen van de eeuwige Liefde.
Ik open een ander app op mijn telefoon. En ik lees het nieuws wat waarde heeft voor gisteren, vandaag en morgen. Een app vol met berichten over wat was, wat is en wat zal komen. Het goede nieuws wat mij al jaren in de greep houdt. En ik voel het antigif binnendruipen, wat een rust, wat een vrede, wat een liefde.
Ik lees dat volmaakte liefde angst uitdrijft, dat er een hoopvolle toekomst is, dat mijn dagen in de handen van God zijn, dat er vreugde, vrede, blijdschap voor mij beschikbaar is in iedere omstandigheid, dat er leven is in overvloed, dat niets ons kan scheiden van de liefde in Christus is; geen dood… geen vervolging… geen gevaar… geen zwaard, bom of machinegeweer.
Ik check mijn onveranderlijke verzekeringspolis tegen terrorisme, ziekte en dood met o.a. deze prachtige clausule; ‘Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here.’
Steek ik dan mijn kop in het zand? Wellicht kan je het zo beoordelen. Maar voor mij is deze vraag niet relevant. Ik ben niet gecreëerd om al de narigheid van de wereld op mijn schouders te nemen. Ik weet dit simpelweg omdat het me onrustig en ongelukkig maakt. Het rooft mijn vrijheid en blijdschap, ik hoef geen wetenschapper te zijn om dat te constateren.
Natuurlijk volg ik het nieuws in grote lijnen. Natuurlijk en ben ik betrokken bij de dingen die gebeuren. Uiteraard voel ik mee met de betrokkenen. Uiteraard raakt het me meer, zo dicht bij huis dan heel ver weg. Maar ik kies ervoor om het op afstand te doen, de eindeloze herhalingen en kleinste details zijn aan mij niet besteed. Ze brengen gif in mijn systeem.
Ik heb een Vader die alles overziet. Een Vriend die, voor mij, de rust en de vrede van de hemel heeft verdiend. En in mij woont een Trooster die met bovennatuurlijk kracht en wijsheid mij toerust om een verschil te maken in deze wereld. En onze wapens zijn liefde, vrede en blijdschap.
_
Lieve Vader,_
Dank u wel dat ik in alles omstandigheden mag weten meer dan overwinnaar te zijn. Niet door kracht of geweld, niet omdat er nooit iets mis gaat, niet omdat ik zo geweldig bent, niet omdat ik nooit verlies. Maar we zijn overwinnaar door Hem die ons heeft liefgehad. Kom met uw liefde. Vul ons met uw kracht en troost allen, zoals alleen U kunt troosten die verdriet hebben.
