Lezing voor vandaag (9 maart) – Rechters 10
Voordat we Jefta in actie gaan zien, komt God in actie. Al duurt het wat lang. Al heeft Hij er helemaal geen oren naar. Het is toch ook een keer klaar (vs. 11). Of niet dan? Voor de zesde keer in enkele hoofdstukken komt het refrein van de redeloosheid terug: ‘Weer deden de Israëlieten wat slecht is in de ogen van de HEER.’ Ik moest denken aan het pleidooi van Abraham voor Sodom en Gomorra. Als de HEER Abraham zijn plannen bekend maakt, begint Abraham zijn indrukwekkende pleidooi. Van vijftig onschuldigen telt hij in zes pleitredes naar tien terug. Tot zes maal toe vraagt hij de HEER of Hij de steden niet wil vernietigen. Omwille van 50, 45, 40, 30, 20 en 10 onschuldigen. Na de zesde keer beëindigt de HEER het gesprek met Abraham en Abraham keert terug naar zijn woonplaats. Onverrichterzake. Hij begrijpt dat God zelfs geen 10 onschuldigen vindt. De stad zal definitief omgekeerd worden.
Terug naar het refrein van de redeloosheid. We moeten begrijpen, net zoals bij Sodom en Gomorra, dat God met zijn volk helemaal klaar is. Achter het refrein van de redeloosheid klaagt het lied al van de reddeloosheid. Maar dan komt de omkeer. Het volk doet de afgoden weg en dient de HEER. En dan staan er die indrukwekkende woorden: Toen kon de HEER het niet langer aanzien hoe moeilijk Israël het had. Hij had er geen oren meer naar, maar zijn ogen kon Hij er niet voor sluiten. In Opklaring schrijft Okke Jager bij deze tekst het volgende: Juist de visuele term ‘aanzien’ verduistert de visuele zeggingskracht van de grondtekst. Hier staat letterlijk: zijn ziel verschrompelde over de ellende van Israël. Het Hebreeuwse woord heeft betrekking op ‘kort maken’ met de zeis. Achter deze tekst moeten wij sikkels zien blinken. De ziel van de Here werd als een stoppelveld. (…) Wij hebben een God die verschrompelen kan.
Voordat we Jefta in actie gaan zien, komt God in actie. En Hij verschrompelt. De richter recht zijn rug. Maar God krimpt ineen. Bij die woorden kunnen we niet anders dan Jezus zien. Hij krimpt ineen. Onder de slagen. Onder de hoon. Onder de zonden van de hele mensheid. Hij verschrompelt tot een worm (Ps. 22: 7). Er is niemand die goed doet. Zelfs niet één. Nog eenmaal Okke Jager: God van Israël is kwetsbaar. Er kan een zeis door zijn ziel gaan, een zwaard door zijn hart. Treffender, bijbelser en messiaanser kan het niet gezegd worden. God kan het niet langer aanzien…, en Hij verschrompelt. Verschrikkelijk. Niet om aan te zien.
Spiegeltekst – Jesaja 53: 2
