Soms bid je, kies je voor overgave, je zegt: “U mag het zeggen.” En dan blijft het stil. Geen antwoord. Geen richting. Alleen wachten. Eerlijk gezegd hou ik dat niet altijd vol en ben ongelooflijk eigen-wijs richting God. Soms vergeet ik te bidden. Soms ... stop ik ermee. En toch is er Iemand die niet stopt. Ik las vanmorgen in Red Moon Rising van Pete Greig dat hij als langharige tiener op een strand in Spanje stond en droomde van een leger van bidders. Hij bad, en zag niets. Jaren later kwam hij daar terug – uitgenodigd door iemand die zijn gebed van toen niet kende – en ineens, die avond, begonnen jongeren te bidden. Ze bleven doorgaan. De hele nacht. En Pete stond erbij, stil, met tranen in zijn ogen, en wist: dit zijn niet mijn woorden. Dit is de Geest. En toen zei God: “Ik ben jouw gebed niet vergeten. Jij wel. Ik niet.” Dát. Wachten voelt soms leeg. Maar in Gods wereld is geen gebed vergeten. Geen traan verloren. Geen stilte zonder beweging. Daniël bad en kreeg pas weken later antwoord – omdat er strijd was in de hemelse gewesten. Wij zien dat niet, maar het gebeurt. En daarom is wachten geen opgave, maar overgave. Pete Greig zegt het zo mooi: “Soms is geloven: blijven staan waar je bent, en weigeren om weg te lopen.” Je hoeft niet alles te begrijpen. Je hoeft alleen te blijven. Te vertrouwen dat Hij werkt. Ook als jij het niet ziet.
