“Vergroot de plaats voor je tent, span het tentdoek wijder uit, zonder enige terughoudendheid. Verleng de touwen, zet de tentpinnen vast.“ Jesaja 54:2
God gaat iets onmogelijks doen in het oude Israël. Iets dat nog ver achter de horizon ligt. En in voorbereiding op dat grote wat komen gaat mag het volk van God hun geloof in datgene dat komen gaat zichtbaar maken in de breedte waarover het tentdoek uitgespannen wordt. Het volk mag anticiperende het komende verwachten.
Uitdagende woorden
“Span het tentdoek wijder uit, zonder enige terughoudendheid.“
Het waren uitdagende woorden die bleven klinken in mijn gedachten nadat een vriend ze had voorgelezen. En die avond terugrijdend op weg naar alles wat mij lief was wist ik dat het anders moest. Al eerder was ik er nogal pijnlijk achter gekomen dat mijn leven uit meer bestond dan mijn systeem hebben kon. Al eerder begon ik te beseffen dat ik onderweg was naar een keuze. Een keuze tussen de vertrouwdheid van een varende levensstijl enerzijds en een fulltime leven in dienst van God en Zijn gemeente anderzijds. Een keuze tussen een individueel ondernemend bestaan enerzijds en een leven midden in de gemeenschap met alle mooie en minder mooie kanten die daarbij horen anderzijds. En tegen al mijn eigen logica in ging mijn verlangen steeds meer naar dat laatste. En alsof dat al niet ingewikkeld genoeg was kwamen hier die uitdagende woorden overheen: alsof God zei: ‘als jij het voor je ziet, pak dan maar eens flink uit en ga ervoor’.
Van God verlaten
In vers 7 van hetzelfde hoofdstuk zegt God:
“Ik heb je slechts een ogenblik verlaten, maar met open armen zal ik je weer ontvangen.“
In het afgelopen jaar heb ik mij op verschillende momenten echt van God verlaten gevoeld. Heb ik ervaren wat het is om iets te missen wat zo elementair voor mij is geworden. Terugblikkend vanuit Gods armen heeft het mij opnieuw bepaald bij de waarde van het leven met God en daarmee bijgedragen aan het vreemde verlangen om de bestaande structuren los te laten en gehoor te geven aan een roeping die Florianne en ik zeventien jaar geleden al beantwoord hadden; ons leven is niet van onszelf, maar van God.
Vol verwachting!
Met andere woorden: ons schip staat de koop. Een vriend zei: “Je krijgt meestal maar licht voor één stap.“ Die stap is nu genomen. Daarna volgen er nog een heel aantal stappen richting het voorgangerschap: toelating tot de definitieve opleiding, stage, studie enzovoort. Maar het tentdoek is wijd gespannen, en zonder enige terughoudendheid zijn we vol verwachting.
