Geduld groeit in verbondenheid met God, met Zijn Geest. Maar wat als die verbondenheid op de proef wordt gesteld? Wat als wachten langer duurt dan je had gedacht? Dan is volharding nodig.
Paulus schrijft in Romeinen 5 dat volharding een weg opent naar hoop. Dat klinkt mooi, maar eh… soms voelt volhouden gewoon als overleven. Als doorgaan terwijl je geen verandering ziet. Oogkleppen op en doorgaan. Maar hier zit een geheim: volharding is niet alleen maar ‘niet opgeven’. Het is blijven geloven dat wat je nu niet ziet, toch werkelijkheid wordt.
Pete Greig schrijft in “God on mute” dat de moeilijkste gebeden niet die van overgave zijn, maar van volharding. “Bidden terwijl de hemel stil blijft, terwijl alles in je zegt dat het zinloos is.” Dat is waar geloof wordt getest. Niet als je antwoorden krijgt, maar als je geen zichtbare verandering ziet en toch blijft vasthouden.
Jezus leefde dat. Hij gaf niet op, ook niet toen het zwaar werd. Hij hield vast aan de belofte van de Vader, zelfs in Gethsémané, zelfs aan het kruis. Zijn volharding maakte hoop mogelijk – niet alleen voor Hemzelf, maar voor de wereld.
Dat is wat hoop doet. Hoop tilt je boven het moment uit. Ondanks .. (vul maar in). Hoop zegt: God is hier, Hij werkt, zelfs als jij het nog niet ziet.
