“Ik bid niet alleen voor hen (de discipelen), maar voor allen die door hun verkondiging in mij geloven. Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals u in mij bent en ik in u, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld geloofd dat u mij hebt gezonden.“ (Joh. 17:20-21)
Langs de Rijn, in de buurt van Koblenz ligt de haven van Lahnstein. Een mooi haventje omgeven door de bergen. Goede ligplaatsen voor de binnenvaart zijn schaars langs de Rijn, dus is dit een geliefd haventje voor veel zondag-houdende binnenvaartschippers om de zondag door te brengen. En zo gebeurde het dat we deze zomer op een zaterdagavond met zeven schepen in Lahnstein lagen. Zeven schepen met verschillende families en bemanningen, uit verschillende kerken en achtergronden.
Hoe gaan we dat doen op zondagmorgen? In het kader van de rust iedereen met rust laten? Veilig een preek downloaden van de eigen kerk, van de eigen dominee? Op een vreemde manier is dat het meest voor de hand liggend en gaat het vaak ook zo. Onze onderlinge verschillen zijn na 500 jaar reformatie ondertussen zo scherp uitgemeten dat de overeenkomsten erbij lijken te verbleken.
“… dat zij één zijn…”
Hoe schrijnend staat dit tegenover het hogepriesterlijk gebed van de Heere Jezus, vlak voor zijn arrestatie, in de laatste momenten die Hij met zijn discipelen had. Daar en toen bad hij voor ons, als gelovigen van het getuigenis van de discipelen; ‘dat zij één zijn’. Hoe zou Hij kijken naar die mini-samenleving in Lahnstein? Naar die zeven eilandjes waar ieder van plan is trouw zijn eigen religieuze gewoonten te volgen?
Maar dan ontstaat er iets van verlangen en is er vrijmoedigheid. Gaan er uitnodigingen over en weer en wordt aan boord van het grootste schip met de grootste woning een dienst georganiseerd. En iedereen komt en draagt bij zoals Paulus voorstelt in 1 Kor. 14:26. Van Gereformeerde Gemeente tot Evangelisch, van PKN tot Baptistengemeente. En het was goed: Gods Geest laat de verschillen verbleken bij de overeenkomsten.
Hoop!
Het geeft hoop. Wat in zo’n haventje kan, kan overal. Na 500 jaar reformatie is het tijd om de weg weer terug te vinden naar elkaar. Maar het kost altijd iets van je eigen gelijk op het moment dat je de ander toelaat in je geloofsleven. Een prijs die we vaak niet willen betalen. Totdat we omhoog kijken en Christus zien die tot op de dag van vandaag voor ons bidt. In Hem is een eenheid mogelijk die naar de mens gezien onmogelijk lijkt. Ik wens u van harte verlangen en vrijmoedigheid toe om Zijn gebed om eenheid waar te zien worden in uw leven en omgeving als getuigenis naar de wereld om ons heen.
