“Zeker, mijn ziel is stil voor God; van Hem is mijn heil” Psalm 62:2
Stil worden betekent werkelijk niet meer in staat zijn iets te zeggen, alsof een vreemde, maar vertrouwde hand op onze lippen wordt gelegd en ons maant te zwijgen. Stil zijn betekent zalig zijn met het oog op hetgeen verlangd en bemind wordt. Het betekent capituleren voor de overmacht van de ander. Het betekent een ogenblik niet meer naar jezelf kijken, maar alleen nog maar naar de ander. Het betekent echter ook wachten, wachten op de ander die ons iets te zeggen heeft. Stil zijn voor God betekent hem het recht geven het eerst en laatste woord over ons uit te spreken, wát het ook zal zijn, voor de eeuwigheid. Het betekent ook zichzelf niet willen rechtvaardigen, maar willen luisteren of God iets tot onze rechtvaardiging wil zeggen.
Stil zijn betekend niet zonder daden zijn. Integendeel, het betekend het inademen van Gods wil. Het betekend aandachtig luisteren en tot gehoorzaamheid bereid zijn. Het uur van de stilte is het uur van zware verantwoordelijkheid, van werkelijk ernst maken met God en met onszelf, maar het is toch altijd het uur van zaligheid, want het is immers het uur dat in de rust van God geleefd wordt. ‘Mijn ziel is stil voor God’ betekend; ‘Spreek Heer, uw knecht hoort’ (1 Sam. 3:10).
Uit een preek van Dietrich Bonhoeffer voor de Duitssprekende gemeente te Barcelona op 15 juli 1928 over Psalm 62. Bonhoeffer (1906 – 1945) was een theoloog, predikant, schrijver en verzetsstrijder die zich verzette tegen het Nazi-regime wat hem uiteindelijk de doodstraf heeft opgeleverd, drie maanden voor de bevrijding.
(Uit: Mijn ziel keert zich stil tot God. Meditaties bij de Psalmen. Uitgeverij Kok – Utrecht)
