Ons eerste echte gesprek voeren we in de werkkamer van haar moeder. Zij op de donkerblauwe bank, ik in een dito fauteuil, onhandig krabbelend in het opschrijfboekje op mijn schoot. Het is een nieuwe Leuchtturm, zo’n chique met lijntjes en paginanummering, door deze schrijfwarenfetisjist speciaal voor dit doel aangeschaft. De bladzijden leeg, het omslag geel. ‘Waarom niet oranje?’ vraagt Amalia. Pas als ik haar aankijk, zie ik haar spottende blik. Met 'Amalia' zet Claudia de Breij de traditie voort die begon met Hella Haasse die een portret van Beatrix schreef (1955) en Renate Rubinstein die Willem-Alexander portretteerde in 1985 ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag. De prinses heeft Claudia de Breij meegenomen naar plekken die voor haar belangrijk zijn, waaronder de Koninklijke Stallen, het strand en haar school. Ze hebben gesprekken gevoerd over haar motivatie om af te zien van haar toelage, over zingen voor jezelf, cocktails maken, over hoe paardrijden helpt je hoofd leeg te maken en over de voor- en nadelen van sociale media. Ook kwam aan de orde wat het koningschap en haar toekomstige rol momenteel voor haar betekenen. Het boek laat zien wie Amalia nu is door de ogen van Claudia de Breij. Het boek bevat foto’s uit het privéarchief van de prinses.

‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’ Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen. ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’ In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel. Lale Gül (1997, Kolenkitbuurt, Amsterdam) studeert Nederlands aan de VU. Tot haar zeventiende ging ze in het weekend naar een Koranschool van Stichting Milli Görüş. In haar autobiografische debuutroman Ik ga leven betwist ze alles wat ze daar geleerd heeft en meer. ‘Zeer grappig geschreven.’ Arnon Grunberg ‘Een moedig boek dat lof verdient.’ Özcan Akyol ‘Een geheel eigen stijl, bitter-geestig en ongegeneerd.’ Kees ’t Hart

Ik groeide op in een boerengezin waar pa bijna altijd dronken was en ma vaak door hem geslagen werd. Zelf werd ik door onze knecht regelmatig misbruikt. Ik had geen hoop en geen doel in mijn leven. Liefde kende ik niet. God bestond voor mij niet. Totdat ik een groepje studenten ontmoette……. Lees in dit boekje het aangrijpende levensverhaal van Josh McDowell, een hardnekkig scepticus die wilde bewijzen dat de opstanding van Jezus Christus een mythe is. Over de auteur Josh McDowell Josh McDowell beschouwde zichzelf als een agnosticus en was ervan overtuigd dat het christendom nietswaardig was. Toen hij echter uitgedaagd werd om de aanspraken van het christendom intellectueel te onderzoeken, ontdekte Josh overweldigend bewijs voor de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. Zijn leven veranderde radicaal. Josh is auteur of medeauteur van meer dan 140 boeken, waarvan er wereldwijd meer dan 40 miljoen zijn gedrukt.

Casper ten Boom was een vakkundige horlogemaker en een eerlijke zakenman die hoog in achting stond bij zijn medemiddenstanders in Haarlem. Hij was een actief lid van de Nederlandsche Hervormde Kerk. Als mens wist hij bij velen het beste naar boven te halen. Hij was een man van God, die door zijn diepe geloof een grote invloed op zijn kinderen had. In Vader Ten Boom haalt zijn bekendste dochter, Corrie ten Boom, herinneringen op aan haar vader, die in 1944 overleed in de gevangenis van Scheveningen, waar de nazi’s hem hadden opgesloten. Ze vertelt over de liefde en de bemoedigingen die ze als kind van hem ontving. Ze deelt brieven die haar vader aan haar en andere gezinsleden schreef. En zo leer je als lezer Casper ten Boom kennen, als een man met een diepe toewijding aan Christus, een warme belangstelling voor zijn medemens, een sterk medeleven met mensen in nood en een grote liefde voor het Joodse volk. Het was voor hem vanzelfsprekend om tijdens de Tweede Wereldoorlog in zijn bekende huis aan de Barteljorisstraat een schuilplaats te bieden aan Joden. ‘Bij het lezen van dit boek zie je een man tot leven komen die voor ieder van ons een voorbeeld kan zijn; standvastig, opstaand tegen onrecht, vol liefde voor de medemens en vol vertrouwen op zijn hemelse Vader. Casper ten Boom was werkelijk een man van God.’ Frits Nieuwstraten, directeur Corrie ten Boomhuis, Haarlem

Voor Corrie ten Boom was iedere dag een nieuw geschenk van haar hemelse Vader. Dat komt tot uiting in de overdenkingen en gebeden die zij voor een heel jaar heeft opgeschreven, in haar kenmerkende, eenvoudige stijl. Zij kon God vertrouwen en dienen in een concentratiekamp van de nazi's ? en de jaren die daarop volgden. Dit rotsvaste vertrouwen draagt zij aan u over, terwijl u elke dag een stukje van haar leest. En ze laat u ontdekken hoe heerlijk het is om de grote liefde van Jezus, de Zoon van God, te beantwoorden. Corrie ten Boom (1892-1983) heeft gevangen gezeten in Ravensbruck (Duitsland), omdat zij en haar familie Joodse onderduikers in huis hadden genomen. Nadat zij op tweeenvijftigjarige leeftijd werd vrijgelaten, reisde zij de hele wereld over en schreef een tiental boeken, waaronder haar beroemde levensverhaal 'De Schuilplaats'. En overal liet ze horen dat Jezus Christus overwinnaar is.

Ik zal niet sterven. Ik zal leven. Ik zal het verhaal vertellen. Henry Orenstein groeit op in een Joods gezin in het stadje Hrubieszów in Polen. Als op 1 september 1939 de Duitsers Polen binnenvallen is hij 16 jaar oud. Een aantal jaren weten Henry en de andere leden van het gezin uit de greep van de nazi's te blijven door te vluchten en onder te duiken. Op 28 oktober 1942 is vluchten niet langer mogelijk. Henry's ouders worden korte tijd later gedood en Henry en zijn broers en zus belanden in het concentratiekamp Budzy'n. De geruchten over de oorlog die het kamp binnensijpelen zijn hoopvol, tegelijkertijd is hun leven iedere minuut van elke dag in gevaar. Ze balanceren voortdurend tussen hoop en vrees. In januari 1944 wordt in het kamp aangekondigd dat er Joodse wetenschappers, scheikundigen en wiskundigen worden gezocht voor een zogenaamd Chemiker Kommando. Henry meldt zichzelf, zijn broers, zus en enkele bekenden aan. Een vlaag van verstandsverbijstering? Of een briljante ingeving? Ik zal leven is een waargebeurd verhaal, dat heel gedetailleerd laat zien in welke nachtmerrie Poolse Joden terechtkwamen toen de oorlog begon. De auteur zet zijn persoonlijke verhaal af tegen het grote decor van het door de oorlog verscheurde Europa. Daarmee geeft hij de lezer een beter perspectief op zowel de oorlog als de verschrikkingen van de Holocaust. 'Ik heb dit boek in één dag uitgelezen. Het is zo meeslepend geschreven dat ik het niet kon wegleggen. We moeten dankbaar zijn dat zo'n gedetailleerd verslag van een echte overlever nu ook voor de komende generaties bewaard is gebleven.' Simon Wiesenthal (1908-2005) 'Een belangrijke bijdrage die inzicht biedt in de feitelijke wreedheden van nazi- Duitsland, maar ook kennis geeft over de heldhaftigheid waarmee mensen zich hebben ingezet om onze broeders en zusters te helpen overleven.' Menachem Begin (1913-1992), voormalig minister-president van Israël