Wielrennen

‘Meyrueis, Lozère, 26 juni 1977. Warm, bewolkt weer. Ik pak mijn spullen uit mijn auto en zet mijn fiets in elkaar. Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me.’ Tim Krabbé, die een kleine duizend wielerwedstrijden reed, beschrijft in De Renner de driehonderdnegende: de Ronde van de Mont Aigoual, een zware klimkoers in Zuid-Frankrijk. Het boek, dat voor het eerst verscheen in 1978, werd een klassieker in de Nederlandse literatuur. ‘De Renner is geen sportboek, De Renner is een briljant boek dat tot de canon van de Nederlandse literatuur behoort.’ Bert Wagendorp, de Volkskrant ‘Krabbé doet wat geen enkele Tour de France-verslaggever ooit heeft gedaan: hij neemt de lezer mee in het hoofd van de renner.’ Los Angeles Times ‘Tim Krabbé heeft het gevoeld. Hij heeft het meegemaakt.’ Gerrie Knetemann ‘Het is aan de ene kant een literair meesterwerk dat om die reden over honderd jaar nog gelezen zal worden, en aan de andere kant is het het beste sportboek in de Nederlandse taal.’ Nico Scheepmaker ‘Ligt recht in de lijn van Kees de Jongen... Ik heb het zes keer gelezen.’ Kees van Kooten ‘Na 1978 moet een schrijver over sport verantwoording afleggen aan De Renner.’ Arthur van den Boogaard

Het zal je maar gebeuren… Een rustige, zonnige avond. De dochter viert vakantie in Albanië, de zoon staat klaar op de wielerbaan voor de wekelijkse training. De ouders, broer en zus appen nog even totdat de zoon afbreekt met de woorden: ‘Stil, ik moet fietsen.’ Een paar uur later ligt het leven van de ouders aan flarden. Hun zoon blijkt tijdens de sprint te zijn verongelukt. Er is maar één weg; de weg naar Bolsward, naar een huis vol rouw… Lies Boven-Boonstra opent vanaf de eerste regel ruimhartig haar moederhart. Ze beschrijft hoe de eerste twee jaar van het rouwproces diepe sporen in haar leven trekt; ook in haar leven als christen. Het leven van een rouwende moeder gaat verder. Openhartig deelt Lies haar gedachten, gevoelens en de schijnbaar kleine gebeurtenissen die haar weer herinneren aan het vreselijke verlies. Ze ontdekt dat ze niets kan met goedbedoelde maar platgetreden clichés zoals het ‘een plekje geven’ of de dooddoener ‘alles komt goed’. Rouwen is een rauwe bezigheid voor een moeder die geen genoegen neemt met makkelijke antwoorden. Hoe en waar vindt ze de kracht om verder te gaan? Al na enkele bladzijden begreep ik dat hier iets op papier was gezet dat ik nog wel eens mis in afscheidsdiensten, in rouwadvertenties, in allerlei vormen van goedbedoeld meeleven en in geloofsgetuigenissen van rouwenden. Ik kan het met één woord aanduiden: eerlijkheid. Het raakte mij dat Lies haar gevoelens niet overschreeuwt met haar geloof, en evenmin haar geloof overschreeuwt met haar gevoel. Juist in het spanningsveld tussen deze twee zoekt ze met haar verscheurde moederhart een weg in de rouw. Het is deze eerlijkheid die dit rouwverslag meer dan persoonlijke waarde geeft: het is een bemoediging en gids voor ieder die, aangeslagen door de mokerslag van plotseling verlies, gevoel en geloof niet zomaar bij elkaar kan krijgen. (Philip Troost)

Chris Haga krijgt op 51-jarige leeftijd te horen dat hij uitgezaaide longkanker heeft. Hij heeft nooit gerookt en leidt een gezond en sportief leven. Wekelijks rijdt hij bijna 150 kilometer op zijn racefiets, vaak vergezeld door zijn zonen Chad en Shane. Hoewel hij volgens de prognose nog een half jaar te leven heeft, houdt hij het 6 jaar vol, totdat hij in de zomer van 2016 overlijdt. Gedurende zijn ziekte schrijft Chris blogs over het ziekteproces, zijn worsteling met en zijn geloof in God. Hij vertelt hoe hij tijdens zijn ziekte omgaat met de hoop dat God hem zal genezen, maar ook is hij eerlijk over zijn twijfels en vragen. Zijn optimisme en zijn persoonlijke herinneringen maken zijn blogs geliefd. Al die tijd probeert Chris ook te blijven fietsen. Zijn blogs en zijn fietstochten zijn als het ware gesprekken met God, waarin hij leert over het leven met ziekte, zijn gezin en zijn relatie met zijn hemelse Vader. Zijn vrouw DeLayne bundelt zijn blogs tot het boek dat je nu in handen hebt. Wielercommentator José Been vertaalde het boek en schreef een prachtig en heel persoonlijk voorwoord. Zoon Chad, profwielrenner en ploeggenoot van de Nederlandse topper Tom Dumoulin, een al even indrukwekkend nawoord.

Prentenboek Als kind was Gino Bartali een kwetsbare, wat ziekelijke jongen. Maar hij groeide uit tot één van de grootste wielrenners die Italië ooit heeft gekend, en werd de enige wielrenner in de geschiedenis die de Tour de France vóór en ná de Tweede Wereldoorlog wist te winnen, in 1938 en 1948. Wat velen niet weten is dat Gino Bartali tijdens de oorlogsjaren in Italië zijn leven riskeerde om Joden te helpen. Zijn fiets en zijn bekendheid als wielrenner speelden in dat plan een belangrijke rol. Vanwege deze heldendaden ontving Bartali in 2013, postuum, de erkenning 'Rechtvaardige onder de volkeren', een eer die door Yad Vashem (het holocaustmuseum in Jeruzalem) wordt toegekend aan niet-Joden van wie bewezen is dat zij tijdens de oorlog hun leven in de waagschaal hebben gesteld om Joden te redden. De dappere wielrenner is een boeiend en prachtig uitgevoerd prentenboek voor jong en oud.

We naderen de eindstreep: de dag waarop elke taalgroep op aarde toegang heeft tot het woord van God en kan begrijpen wat erin staat. Door technologische ontwikkelingen gaat het bijbelvertaalwerk steeds sneller. De Bijbel brengt op steeds meer plekken hoop, voor christenen en niet-christenen. Je kunt denken aan... ... die familie die huis en haard heeft moeten verlaten, en aan de andere kant van de wereld de kracht van Gods woord ontdekte in de taal van hun hart ... die man uit dat dorp in Kameroen dat overstroomde en waardoor talloze mensen verdronken. Hij overleefde, en doordat hij de Bijbel in zijn eigen taal ontving, gelooft hij nu dat God hem met reden gespaard heeft ... de mensen van de Yambetta-stam, die na een vreselijke gebeurtenis Gods boodschap van hoop gingen horen in hun eigen taal ... de hiv- en aidsslachtoffers uit Oeganda die zich hopeloos en afgewezen voelden, maar door vertaalde bijbelgedeelten in hun eigen Bwisi-taal nieuwe hoop kregen en weer toekomst gingen zien ... het Hdi-volk, mensen die geloofden dat liefde altijd moest worden verdiend, maar nu in hun eigen taal hebben geleerd dat God onvoorwaardelijk van hen houdt ... die man die Tennet spreekt en meer dan 1600 kilometer heeft gelopen om ervoor te zorgen dat andere mensen uit zijn taalgroep ook een bijbel krijgen die ze zelf kunnen begrijpen. Het bijbelvertaalwerk gaat door. Er zijn op dit moment nog altijd meer dan 2000 taalgroepen die geen enkel bijbelwoord in hun eigen taal hebben. Ga met ons - Wycliffe bijbelvertalers - mee op reis in dit boek en ontdek welke rol God voor ons heeft weggelegd nu de eindstreep van het bijbelvertaalwerk in zicht is. Uitgave in samenwerking met Wycliffe bijbelvertalers.

De voorjaar-Muur staat bij de redactie doorgaans bekend als de ‘KlassiekerMuur’ of de ‘VoorjaarsMuur’ – waarmee we dan bedoelen dat hij vooral Milaan-Sanremo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en LBL als thema’s heeft. Dat is nu niet zo: toen we de line-up van verhalen nog eens doornamen, bleek Italië, en meer in het bijzonder de Giro, centraal te staan. Ga maar na: Bart Jungmann schreef een prachtige mix van reportage, interview en psychologische duiding van Tom Dumoulin – die straks zal proberen zichzelf terug te vinden in Italië. Wiep Idzenga keert terug naar de zevende etappe van de Giro van 2010 – die inmiddels een legendarische status heeft verworven. Nando Boers interviewde Sam Oomen, de psycholoog-wielrenner die dit keer zichzelf binnenstebuiten keert. Oomen ziet u straks ook terug tussen Boedapest en Verona. Is dat alles, wat het Italiaanse wielrennen betreft? Nee. Sam Planting en Thomas Sijtsma gooiden zich op de sprinttrein – een van oorsprong Italiaanse vernieuwing. Uit de scherpe analyse van ons onderzoeksteam blijkt overigens dat de Giro niet dé etappekoers voor sprinters is én dat de sprinttrein van Alessandro Petacchi niet de meest succesvolle aller tijden was. Erik Brouwer leerde in 2007 in de Giro, die hij voor De Muur vastlegde in het legendarische nummer De Ronde van Italië, Riccardo Riccò kennen. Riccò is nu de eigenaar van Gelateria Chocoloco in Vignola, mét een eigen ijslaboratorium. Weinig herinnert meer aan de man die De Cobra werd genoemd en die bijna aan zijn ambities ten onder ging. En dan is er nog Frank Heinen, die de laatste 63 kilometer van de laatste Strade Bianche benut om een fascinerend portret te schetsen van dit nieuwe monument, zoals de koers over de sterrata al wordt genoemd. Het is een caleidoscopisch verhaal dat loopt van de middeleeuwen tot zaterdag 5 maart 2022: zoveel kan een wielerkoers oproepen. Wat de wereld buiten Italië betreft: Ruurd Edens schreef een verhaal over zijn gevallen jeugdheld Jonathan Boyer en Willie Verhegghe hoorde Wout en Fabio praten over de oorlog, die daarmee zelfs is opgerukt naar de kolommen van De Muur. Columnist Karsten Kroon herinnert zich zijn sponsor Oleg Tinkov, oligarch. We wensen je met dit nummer een paar vredige uurtjes. John Kroon, Mart Smeets, Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp

Hét boek over Anna van der Breggen: een uniek inkijkje in het leven van een topsporter! De unieke biografie ‘ANNA’ vertelt het levensverhaal van topwielrenster Anna van der Breggen, die op haar zevende al met fietsen begon en inmiddels een van de beste wielrensters ter wereld is. In dit boek blikt ze terug op haar wielercarrière en de belangrijke lessen die ze onderweg heeft geleerd, en geeft ze tips en adviezen aan de lezer. Hoe blijf je bijvoorbeeld gemotiveerd? Wat maakt je tot een topsporter? Hoe ga je om met tegenslagen? En hoe leef je gezond? Een uniek, humoristisch en nuchter inkijkje in het leven van een topsporter. De omslagfoto is gemaakt door Laura de Mildt.