‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’ Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen. ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’ In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel. Lale Gül (1997, Kolenkitbuurt, Amsterdam) studeert Nederlands aan de VU. Tot haar zeventiende ging ze in het weekend naar een Koranschool van Stichting Milli Görüş. In haar autobiografische debuutroman Ik ga leven betwist ze alles wat ze daar geleerd heeft en meer. ‘Zeer grappig geschreven.’ Arnon Grunberg ‘Een moedig boek dat lof verdient.’ Özcan Akyol ‘Een geheel eigen stijl, bitter-geestig en ongegeneerd.’ Kees ’t Hart

Rex stond weer op en liep naar de auto. Hij pakte het polaroidtoestel uit Saskia’s mand en maakte een foto van het benzinestation. Een grapje voor zo meteen, maar hij zag ook de blikken al voor zich die kennissen, Saskia en hijzelf elkaar nog jaren later zouden toewerpen als ze het onderschrift in het album zagen: total-tankstation met daarin Saskia, enkele minuten voordat zij voor het eerst op de Autoroute zal chaufferen. De foto aan een punt houdend keek hij hoe het total-station en de geparkeerde auto’s, haast of ze even leefden, uit de chemicaliën opdoemden. Het Gouden Ei (1984), de klassieker van Tim Krabbé, werd tweemaal verfilmd: in Nederland als Spoorloos (1988) en in de Verenigde Staten als The Vanishing (1993). Het boek werd wereldwijs vertaald en er werden meer dan een kwart miljoen exemplaren van verkocht. 'Een fascinerend verhaal, uitstekend geschreven, met goed getimede informatie en virtuoze tempowisselingen. Een juweeltje.' NRC Handelsblad 'Een verpletterende oefening in psychologische horror. Deze bedrieglijk eenvoudige roman verkoopt de lezer een dreun die hem doet duizelen.' Publisher's Weekly 'Een meesterwerkje.' Algemeen Dagblad 'Tim Krabbés slimme psychoroman is een meesterwerk.' Frankfurter Rundschau 'Subtieler, suggestiever, spannender blik in de afgronden van de ziel is niet mogelijk.' Stadtblatt Osnabrück

Het zal je maar gebeuren… Een rustige, zonnige avond. De dochter viert vakantie in Albanië, de zoon staat klaar op de wielerbaan voor de wekelijkse training. De ouders, broer en zus appen nog even totdat de zoon afbreekt met de woorden: ‘Stil, ik moet fietsen.’ Een paar uur later ligt het leven van de ouders aan flarden. Hun zoon blijkt tijdens de sprint te zijn verongelukt. Er is maar één weg; de weg naar Bolsward, naar een huis vol rouw… Lies Boven-Boonstra opent vanaf de eerste regel ruimhartig haar moederhart. Ze beschrijft hoe de eerste twee jaar van het rouwproces diepe sporen in haar leven trekt; ook in haar leven als christen. Het leven van een rouwende moeder gaat verder. Openhartig deelt Lies haar gedachten, gevoelens en de schijnbaar kleine gebeurtenissen die haar weer herinneren aan het vreselijke verlies. Ze ontdekt dat ze niets kan met goedbedoelde maar platgetreden clichés zoals het ‘een plekje geven’ of de dooddoener ‘alles komt goed’. Rouwen is een rauwe bezigheid voor een moeder die geen genoegen neemt met makkelijke antwoorden. Hoe en waar vindt ze de kracht om verder te gaan? Al na enkele bladzijden begreep ik dat hier iets op papier was gezet dat ik nog wel eens mis in afscheidsdiensten, in rouwadvertenties, in allerlei vormen van goedbedoeld meeleven en in geloofsgetuigenissen van rouwenden. Ik kan het met één woord aanduiden: eerlijkheid. Het raakte mij dat Lies haar gevoelens niet overschreeuwt met haar geloof, en evenmin haar geloof overschreeuwt met haar gevoel. Juist in het spanningsveld tussen deze twee zoekt ze met haar verscheurde moederhart een weg in de rouw. Het is deze eerlijkheid die dit rouwverslag meer dan persoonlijke waarde geeft: het is een bemoediging en gids voor ieder die, aangeslagen door de mokerslag van plotseling verlies, gevoel en geloof niet zomaar bij elkaar kan krijgen. (Philip Troost)

Het is de laatste week van november 1327 in een welvarende abdij in het noorden van Italië. Broeder William Baskerville, een geleerde franciscaner monnik uit Engeland, komt als speciaal gezant van de keizer met een delicate diplomatieke opdracht naar Italië. Hij moet een ontmoeting organiseren tussen de van ketterij verdachte franciscanen en afgevaardigden van de paus. Al spoedig ontwikkelt zijn verblijf in de abdij zich echter tot een tijd vol apocalyptische verschrikkingen: zeven dagen en nachten zijn William en zijn metgezel Adson getuige van de wonderbaarlijkste en voor een abdij hoogst zonderlinge gebeurtenissen. Er worden zeven geheimzinnige misdaden gepleegd, die de muren van de ontoegankelijke, labyrintvormige bibliotheek met bloed besmeuren. Angstige geruchten gaan door de abdij; niet alleen de abt heeft iets te verbergen, overal worden sporen uitgewist. William, een voormalig inquisiteur, wordt door de onderzoekskoorts bevangen. De ontmaskering van de moordenaar gaat hem veel meer in beslag nemen dan de strijd tussen de keizer en de paus. Hij verzamelt aanwijzingen en ontcijfert manuscripten in geheimtaal. Steeds dieper dringt hij door tot de geheimen van de abdij. Het valt niet mee deze roman te benoemen. Is het een middeleeuwse kroniek, een detective, een ideologische sleutelroman of een allegorie? Wie één oog dichtknijpt en in het boek kijkt als in een ver verwijderde spiegel, zal in ieder geval gemakkelijk de monnikskappen en kardinaalsmijters uit de dagen van William verwarren met de moderne tekens van macht. Umberto Eco (1932) is een van de grootste schrijvers en denkers van deze tijd. Hij is beroemd geworden door zijn grote romans De naam van de roos, De slinger van Foucault, Het eiland van de vorige dag, Baudolino en De mysterieuze vlam van koningin Loana. Ook schreef hij De geschiedenis van de lelijkheid en De betovering van lijsten. ‘Het bewijs dat een bestseller toch van superieure kwaliteit kan zijn.’ VRIJ NEDERLAND ‘Een roman zó vol fantasie en eruditie, als er weinige bestaan.’ ELSEVIER ‘virtuoos divertissement’ NRC HANDELSBLAD

We naderen de eindstreep: de dag waarop elke taalgroep op aarde toegang heeft tot het woord van God en kan begrijpen wat erin staat. Door technologische ontwikkelingen gaat het bijbelvertaalwerk steeds sneller. De Bijbel brengt op steeds meer plekken hoop, voor christenen en niet-christenen. Je kunt denken aan... ... die familie die huis en haard heeft moeten verlaten, en aan de andere kant van de wereld de kracht van Gods woord ontdekte in de taal van hun hart ... die man uit dat dorp in Kameroen dat overstroomde en waardoor talloze mensen verdronken. Hij overleefde, en doordat hij de Bijbel in zijn eigen taal ontving, gelooft hij nu dat God hem met reden gespaard heeft ... de mensen van de Yambetta-stam, die na een vreselijke gebeurtenis Gods boodschap van hoop gingen horen in hun eigen taal ... de hiv- en aidsslachtoffers uit Oeganda die zich hopeloos en afgewezen voelden, maar door vertaalde bijbelgedeelten in hun eigen Bwisi-taal nieuwe hoop kregen en weer toekomst gingen zien ... het Hdi-volk, mensen die geloofden dat liefde altijd moest worden verdiend, maar nu in hun eigen taal hebben geleerd dat God onvoorwaardelijk van hen houdt ... die man die Tennet spreekt en meer dan 1600 kilometer heeft gelopen om ervoor te zorgen dat andere mensen uit zijn taalgroep ook een bijbel krijgen die ze zelf kunnen begrijpen. Het bijbelvertaalwerk gaat door. Er zijn op dit moment nog altijd meer dan 2000 taalgroepen die geen enkel bijbelwoord in hun eigen taal hebben. Ga met ons - Wycliffe bijbelvertalers - mee op reis in dit boek en ontdek welke rol God voor ons heeft weggelegd nu de eindstreep van het bijbelvertaalwerk in zicht is. Uitgave in samenwerking met Wycliffe bijbelvertalers.

Chris Haga krijgt op 51-jarige leeftijd te horen dat hij uitgezaaide longkanker heeft. Hij heeft nooit gerookt en leidt een gezond en sportief leven. Wekelijks rijdt hij bijna 150 kilometer op zijn racefiets, vaak vergezeld door zijn zonen Chad en Shane. Hoewel hij volgens de prognose nog een half jaar te leven heeft, houdt hij het 6 jaar vol, totdat hij in de zomer van 2016 overlijdt. Gedurende zijn ziekte schrijft Chris blogs over het ziekteproces, zijn worsteling met en zijn geloof in God. Hij vertelt hoe hij tijdens zijn ziekte omgaat met de hoop dat God hem zal genezen, maar ook is hij eerlijk over zijn twijfels en vragen. Zijn optimisme en zijn persoonlijke herinneringen maken zijn blogs geliefd. Al die tijd probeert Chris ook te blijven fietsen. Zijn blogs en zijn fietstochten zijn als het ware gesprekken met God, waarin hij leert over het leven met ziekte, zijn gezin en zijn relatie met zijn hemelse Vader. Zijn vrouw DeLayne bundelt zijn blogs tot het boek dat je nu in handen hebt. Wielercommentator José Been vertaalde het boek en schreef een prachtig en heel persoonlijk voorwoord. Zoon Chad, profwielrenner en ploeggenoot van de Nederlandse topper Tom Dumoulin, een al even indrukwekkend nawoord.